Μεθυσμένα Παραληρήματα

Ευσεβείς πόθοι

Ονειρεύομαι να ζω στη Θεσσαλονίκη και να κάνω ραδιόφωνο εκεί
σ' ενα στούντιο με φώτα σβηστά
και τη φωτισμένη πόλη
Να απλώνεται μπροστά μου
-χειμώνας-
να βρέχει κι εγω να παίζω
τις καλύτερες μουσικές της νύχτας

και μετά την εκπομπή
να πηγαίνω σ' ενα μικρό μπαράκι
με blues μουσική
καθιστός σε μια γωνιά
άγνωστος μεταξύ αγνώστων
και μετά από μερικά ποτά
να γυρίζω σ' ενα σπίτι γεμάτο βιβλία
και δίσκους βινυλίου
και να κοιμάμαι ως το μεσημέρι

Ζεστός καφές, μπάνιο,
και έτσι αδιάφορος για κάθε τι άλλο
να περιμένω να έρθει το επόμενο βράδυ
για να καθήσω ξανά
μπροστά στο μικρόφωνο μου

Για τρείς ώρες να είμαι μια φωνή
κι ενα όνομα
και μερικές ιστορίες
ίσως και κάποια παραληρήματα για τον κόσμο γύρω μου
τους ανθρώπους και τη ζωή τους.

Και μετά, άγνωστος ξανά..

Υ.Γ.: Καλά, επειδή ξέρω οτι θα πάρω τα τέτχοια μου, τα γράφω ετσι για να εκφραστώ. Βίτσια ειν αυτά άλλωστε.
Υ.Γ.2: Δεν ξέρω γιατί μου καρφώθηκε η Θεσσαλονίκη αλλά νομίζω ότι είναι η ιδανική πόλη για να ζήσω έτσι. Αλλά νταξ, φαντασία να εχει κανείς..
Υ.Γ.3: και συνεχίζω να μην παίζω τζόκερ..

(23 Ιανουαρίου 2022)