Μεθυσμένα Παραληρήματα

Μια σπίθα

Το ξέρω και το ξέρεις κι εσυ
πως οταν καθόμαστε στον ίδιο χώρο
υπάρχει τριγύρω ενα φως,
λίγο χλωμό, λίγο αδύναμο, νομίζω
και καθώς γελάμε
με τα αστεία στην παρέα
και τα βλέμματα μας συναντιούνται
(αφου ποτέ δεν προλαβαίνω
να τραβήξω το δικό μου)
αυτό το φως θερμαίνεται
και φεύγει η χλωμάδα
και είναι ωραία έτσι
πολύ ωραία

Το ξέρω και το ξέρεις κι εσύ
πως θα βρούμε ξανά ο ενας τον άλλο
σε τραγούδια θλιμμένα
και σε ποιήματα καταραμένα
πως κάθε βροχή σέρνει λέξεις παλιές
και κάθε νύχτα μυρίζει νόστο
και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε
τίποτα απ' ολα αυτά

Το ξέρω και το ξέρεις κι εσυ
πως αυτό που είμαστε στο τώρα
και στο εδω
δεν θα ξανασυμβεί
ποτε ξανά
σ' εναν γαλαζοπράσινο πλανήτη
με εφτά δις ανθρώπους
να ψάχνουν,
να σκαρφαλώνουν
από κρεβάτι σε κρεβάτι,
μάταια

καθώς εμείς γελάμε
και πίνουμε
και μεθάμε

Το ξέρω και το ξέρεις κι εσυ.
Θα νικήσουμε.