Μεθυσμένα Παραληρήματα

Τιμή στους γραφιάδες της νύχτας

«Μία μέρα θα βρω τις κατάλληλες λέξεις και θα είναι απλές».
Τζακ Κέρουακ.

Τιμώ όλους αυτούς τους άγνωστους τύπους που γράφουν τις σκέψεις τους σε καλοφτιαγμένες fb σελίδες..

Μερικές φορές τους ζηλεύω επίσης.

Είναι ωραίο χάρισμα να μπορείς να βάλεις τις σκέψεις που χοροπηδάνε στο μυαλό σου σε μια σειρά και να τις κάνεις λέξεις, και να γράψεις..

Να γράψεις όχι απλά για να γράψεις κάτι ωραίο και να τσιμπήσεις κανένα like, ούτε για να εκβιάσεις την καψούρα κάποιας άγνωστης τύπισσας που περιμένεις μπας και έρθει να παίξει γερή μπάλα στις νύχτες σου..

Απλά να γράψεις για να πετύχεις αυτή την ανάγκη που σε τρώει να "απλώσεις" το μέσα προς τα έξω, και μετά από καιρό κατανόησες την φύση της και της έκανες το χατίρι..

Και τώρα γράφεις. Και "απλώνεσαι".
Μεγάλη υπόθεση αυτό το "άπλωμα"..

Τιμώ αυτούς τους άγνωστους τύπους, που ξενυχτούν και γράφουν για να ξεράσουν στο χαρτί μια νότα πόνου που τους κάθησε στο στομάχι, κι αυτές τις κοπελιές με το τσιγάρο στο στόμα και το μπουκάλι στο χέρι που κάνουν γραπτή την στιγμιαία κάβλα τους για τον ωραίο τύπο που πέτυχαν στο μετρό. Γιατί, έτσι εύκολα, μια απλή ματιά με έναν άγνωστο τους δίνει έμπνευση..

«Γράψε. Για να διαβάσει και να δει ο κόσμος τις ακριβείς εικόνες που έχεις γι’ αυτόν». Να και πάλι ο Κέρουακ, ο ποιητής που με άφησε να πάρω τον Δρόμο του λίγα χρόνια τώρα. Αν δεν ήταν αυτός και μερικοί ακόμη του συναφιού του, θα προσπερνούσα αδιάφορος όλους αυτούς τους ωραίους άγνωστους τύπους που έκαναν τις εικόνες τους γραπτό, τους απλούς καθημερινούς τύπους σαν εμένα, που δεν έγραψαν βιβλία και δεν έγιναν διάσημοι γραφιάδες. Κι αν έγιναν ή θα γίνουν αύριο, καλό είναι αυτό.

Χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους.

Κι εγω αυτούς τιμώ γιατί μερικά βράδια σαν αυτό, με σπρώχνουν σε αυτό το αναγκαίο "άπλωμα"..