Aile Topluluğu - Tamamlandı

5. Bölüm

"Herkesin ayağına taşlar takılır, ama herkes ayakta kalamaz..."

Ellerimle sıkıca ağzımı kapatmıştım. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum, darmadağın olmuştum. Ani ayak sesleri ile ellerimi ağzımdan çektim. Ağlamam kesilmişti ve şok içinde kapıya bakıyordum. Abim önde annem arkada mutfaktan çıktılar. Abim tam kapıyı kapatmak için arkasını dönmüştü ki yerde oturmuş, şok içinde ağlamış gözlerim ile yüzüne baktım. Şok içinde beni izliyordu..

Sonrası, yerden hızla kalktım ve koşarak odama çıktım. Kapımı kilitleyip üzerimdeki ceketi sert bir şekilde çıkartıp yere bıraktım. Ellerimi yüzüme götürüp olduğum yere çöktüm ve toparlanmaya çalıştım. O sırada abim kapıyı açmam için yalvarıyor annem ise biraz yalnız kalmamı düşündüğü için abimi kapıdan götürmeye çalışıyordu. Sonunda pes etmişti abim, annemle beraber kapıdan gittiler ve derin bir nefes aldım. 

Ayağa kalkıp banyoya gittim ve yüzümü yıkadım. Üzerimdeki değiştirip penceremin karşısına geçtim. Bir anlığına karşıdaki dağları ve bulutları izlemeye koyulmuştum. Fakat içimde öyle bir duygu vardı ki, beni suçlama, bunaltma duygularından çok sessizliğe itiyordu. Havada öyle bir durgunluk vardı ki hiçbir şey yapmak istemiyordum. Sonunda kendimi durgunluktan çekip, öz düşüncelerime döndüm. "Bu hava bana sadece yalnız olduğumu anlatabilir.." oturduğum koltuktan kalktım ve kapıya yüzümü çevirip bir süre dışarı çıkmayı düşündüm. Çıksam söyleyeceklerimi düşündüm. Fakat kendime her önerdiğim şeyin yanlış olduğunu düşündüm. Sonunda kapıya yürüyüp kilidi açtım ve odadan dışarı adımımı attım. Kattaki sessizlikten dolayı abimin aşağıda olduğunu anladım. Merdivenleri ağır ağır indim ve tam karşımda koltukta oturan abime suçlar gözlerle baktım. Yüzümdeki ifadeden dolayı oturduğu yerden kalkamamış, sadece yüzüme şaşkın şaşkın bakmakla kalmıştı. Ağır ağır bitirdim merdivenleri ve tam karşımda ellerini kucağında bağlamış annemle göz göze geldim. Gözlerimi kaçırıp yanlarına gittim oturdum ve konuşmak için önce bir kaç saniye bekledim. Sonra yutkunup anneme döndüm ve konuşmaya başladım.

"Senin anneliğine ihti-"

Abim her kelimede artan öfkemi fark edip sözümü kesti.

"Erim annem sadece yardım etmek için geldi. Bak önce izin ver her şeyi açıklayayım."

Gözlerim hala annemin üzerindeydi. Abim cevap beklerce bana bakıyordu fakat ben umursamayıp anneme olan öfkemi kusmaya devam ettim.

"Senin ne anneliğine, ne de yardımına ihtiyacım yok. Bugüne kadar yaşadıysam abimler için, yaşayacaksam da abimler için.."

Anneme söylediklerim hiç dokunmamıştı. Ufak bir yürek sızlaması, duygulanma.. Hiçbir şey ifade etmiyorduk çünkü onun için. Bunun verdiği acı ile dişlerimi sıka sıka konuşmaya devam ettim. 

"Artık ne evinizi, ne de soyadınızı istemiyorum!"

O sözden sonra ayağa kalktım ve abime dönüp hızla konuşmaya devam ettim.

"Benimle odama kadar gelebilir misin?"

Arkamı döndüm ve hızla merdivenleri çıktım, peşimden gelen abimle beraber odama girdik ve anında kapıyı kapattım. Konuşmak için abime döndüm ve anında konuşmaya başladım.

"Seni suçlamıyorum, şuan tek hissettiğim bu evde kalmamak. Çünkü bize iyi gelen şey annem değil, buradan uzak kalmak."

Abim söylediklerime sevinmiş olmalıydı ki yüzünde ufak bir tebessüm oluştu. Ve söylediklerimin şoku içinde konuşmaya başladı.

"İstiyorsan, şimdi gidelim."

Kesik kesik konuşmasını bitirdi ve dolu gözlerle söyleyeceklerimi bekledi. Tam ben konuşmak için ağzımı açmıştım ki evin kapısı kapandı ve bir araba sesi duyuldu. Annem gitmişti..

"Gidelim, daha dönmeyelim buraya..."

Kendimize yaptığımız en büyük iyilik bu kararı almaktı, biz sadece bu evden çıkmayacaktık. Tüm kötü anıları da geride bırakacaktık. Ve evden çıkarken çocukluğumu da bırakmıştım..