Życie jest jak podróż pociągiem.
Nie zawsze masz okazję jechać pierwszą klasą, czasami musisz się poświęcić dla innych i toczyć sam ze sobą bitwę. Spotykasz ludzi, z którymi zamienisz tylko kilka słów i już nigdy więcej ich nie spotkasz. Możesz wykupić bilet w obie strony, lecz już nigdy nie przeżyjesz tego tak samo jak za pierwszym razem.
Zadajesz sobie pytanie, dlaczego ludzie pojawiają się w twoim życiu i znikają czasami bez pożegnania, czasami ze złamanym sercem a inni z uśmiechami na twarzy. To jest temat na który można rozmawiać godzinami, lecz każdy z nas będzie miał do powiedzenia coś innego. Coś co będzie nas wyróżniać.
Dlatego stań teraz, w tej chwili przed lustrem i popatrz sobie prosto w oczy. W swoje oczy, które będą świecić tylko szczerością i żadnym obrzydliwym kłamstwem, którymi karmisz ludźmi z każdym nadchodzącym dniem. I zadaj sobie pytanie, na które znasz odpowiedź.
Czy każdy człowiek w tym pociągu jest z tobą przez całą podróż? Dlaczego na każdej stacji wysiada tak wielu ludzi, a na następnej pojawiają się inni? Pytanie, czy ty też zostajesz do końca?
Musisz się nauczyć, że ludzie odchodzą. Ze wspomnieniami lub z ranami. Naucz się odchodzić od innych, bo czasami ludziom nie jest pisany wszechświat, o który tak bardzo się starali. Tajemnice nie zostaną odkryte razem, lecz osobno. Jesteśmy lekcjami, które musimy zapamiętać.
Chociaż niektóre warto rzucić w niepamięć.
