Mam w niebie małego aniołka, który patrzy na mnie z góry.
Wierzę w to, że tam jest mu lepiej.
Czasami małe aniołki nigdy nie powinny znaleźć się w takim miejscu.
Wierzę w to, że on o tym wiedział.
Aniołek pilnuje, abym to ja nigdy nie była na jego miejscu i stara się abym nie stanęła już na krawędzi życia.
Wierzę w to, że uratował mnie w tym jednym momencie.
Mały chłopiec skacze po chmurkach z innymi dziećmi, które nigdy nie miały zaznać smaku życia. Biega w niebie bawiąc się z aniołkami i czeka na mnie. Czeka na mnie tam na górze, lecz sam chce abym poznała życie takiego jakiego on nigdy nie poznał.
Zastanawiam się co o mnie myśli. Czy śmieje się ze mnie patrząc na każdą nieudaną próbę? Czy daje mi znaki, które prowadzą mnie dobrą drogę? Czy pomyślał kiedykolwiek, że jestem dobrą osobą?
Czy aniołki to właśnie robią?
Czy może właśnie mój mały aniołek pojawił się na Ziemii rok później w postaci małego chłopczyka, który w tym roku kończy dziesiąte urodziny?
To on się mną opiekuje, a ja opiekuje się nim, aby nigdy już więcej nie stracić aniołka.
Aniołki są małym szczęściem.
Wierzę w to wszystko.
Wierzę w każdą możliwą opcję, jaką daje mi Bóg.
