စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းသော သရဲဆရာ၀န်

32. ထူးဆန်းသော်လည်း ရင်းနှီးသည်။

အခန်း ၃၂- ထူးဆန်းသော်လည်း ရင်းနှီးသည်။

"အံ့ြသစရာကောင်းတဲ့ တိုက်ဆိုင်မှုပဲ!" သူမ
သူ့ကိုယ်သူ တိုးညှင်းစွာ ပြောရင်း မျက်လုံများကတည်ငြိမ်စွာ ငေးကြည့်နေမိသည် ။

တိမ်ထူသောလမြို့သည် ဤနေရာမှအတော်အတန်ဝေးကွာပြီး အပြေးအလွှားသွားလျှင်ပင် ရက်အနည်းငယ်ခရီးကြာနေသေးသည်။ သူမ ဘာလို့ ဒီကို လာလည်နေတာလဲ။ ပြီးတော့ အဲဒီ မုရုန်ရီရွှန်းလည်း?

သူမအကြည့်တွေက မုရုန်ရီရွှန်း ကို ခဏတာ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်ယခု ဖုန်ချင်း‌ရွှဲ့ဟာယခင် ဖုန်ချင်းရွှဲ့ နဲ့ ထပ်တူမဟုတ်တော့ဘူး။ ထိုအချိန်တွင် သူမ ရုတ်တရက် သိချင်လာသည်။ ယောက်ျားတွေက လူတွေကို သူတို့ရဲ့မျက်နှာနဲ့သာ မှတ်မိသလား?

သူမ၏အနီးအဝေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် တောအုပ်ထဲသို့ သွားနေသည့် လူအတော်အတန်ရှိနေသည့် အဖွဲ့များစွာရှိကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။မကြာမီတွင် သူမတို့နှစ်ယောက်ကို အကြာကြီးအကဲခတ်မနေဘဲ သူမအကြည့်ကို အဝေးသို့လှပို့ပြီးကြည့်လိုက်သည်။ အဖွဲ့အချို့သည် သူမနှင့် ခပ်ဝေးဝေးတွင် ရှိနေကြပြီး အချို့အဖွဲ့များသည် မီတာဆယ်ဂဏန်းမျှသာ ကွာဝေးသည်။

ဤခရီးတွင်သူမ၏ယခင်ကြုံတွေ့ခဲ့ရသမျှကိုပြန်သတိရသောအခါသူမငြိမ်သက်သွားပြီးမိမိကိုယ်ကိုတွေးမိသည် [ ချုတ်နှောင်ခြင်းကိုးခုတော၏ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော‌ေနရာမှာဘယ်အရာရှိသနည်း။ အဲဒါက ဒီလူအားလုံးကို ဟိုပြေးဒီပြေးဖြစ်ဖို့ ဆွဲခေါ်‌ေနတာလား။]

သူမ အတွေးထဲမှာ နစ်‌ေမြာနေတုန်းနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ဒေါသများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော မျက်လုံးတစ်စုံကစိုက်ကြည့်‌ေနတာကို ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ လျင်မြန်စွာ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ထိုအကြည့်က သူမ၏ မျက်ခုံးမွှေးကိုတွန့်သွားစေသည်-"ဝက်ဝံနက်!?"