Jedna zmiana, to mnóstwo zmian.

(11)Jak zwykle...(11)

Było trzydzieści po siedemnastej...
Zaczęłam się szykować, moje oczy były tak czerwone jak co najmniej pomidor! Zaczęłam się ubierać, uczesałam włosy, pomalowałam się. Zeszłam na dół, ubrałam kurtkę, buty i wyszłam z domu. Patrzyłam się w telefon zobaczyłam wiadomość od Filipa...
- przepraszam...
- Ale czemu nie powiedziałeś od razu
- nawet nie dałam mu tego wytłumaczyć, zablokowałam go...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
*10min później*

Weszłam do kawiarni, zobaczyłam Olgę, dosiadłam się do niej.
- Hej - zaczęła Olga
- Hejka
- Jak tam u ciebie? - spytała
- A no tak średnio...
- Co się stało, coś z Fil... - tak jakby chciała powiedzieć Filip ale w porę się ugryzła w język, może mi się przesłyszało?
- W kółko się kłócę z chłopakiem, miałam wypadek na schodach, i moja  przyjaciółka zaginęła...
- Współczuję, zawsze możemy pogadać, a o co poszło w kłótni z chłopakiem?
- A tam o nic - jakoś jej nie ufam

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
*1godzina później*

Wyszłam z kawiarni. Jakoś Olga dziwnie się zachowywała, pytała o wszystko, nawet o Elizę ona nigdy o nią nie pytała! Ile bym dała żeby pogadać z Mają, teoretycznie mam Kasie ale nie chcę jej dobijać... To wszystko nie jest na moje nerwy! Mam dosyć to wszystko zaczyna się robić straszne. Wyjęłam telefon z torebki i zobaczyłam wiadomość:
- To co już zdecydowałaś?! - To był nieznany numer...
A no i jeszcze to, to że jestem obrażona na Filipa nie znaczy że z nim zerwę, ale to chyba jedyne co mi pozostaje... Byłam tak zamyślona że nie zauważyłam krawężnika, upadłam... Upadłam do tyłu, starłam sobie łokcie a głowa bolała tak że nie mogłam wytrzymać... Nie mogłam wstać, siedziałam na krawężniku przez jakieś dziesięć minut. Nagle zobaczyłam jakąś postać to była Kasia.
- Emilka co ty tu... O mój Boże! Chodź pomogę Ci wstać.
- Jezu dziękuję nie wiem co bym bez Ciebie zrobiła.
- Chodź odprowadzę Cię.
Wracałam bez kurtki, bo było ciepło. Łokcie nie wyglądały zbyt dobrze, leciała z nich krew, ale nie wyglądały żeby to były głębokie rany! Chociaż tyle...
- A tak w ogóle to co tu robisz? - spytałam
- Nie mogę przestać myśleć o Mai, pomyślałam że dłuższy spacer mi pomoże, ale nic z tego...
Kasia odprowadziła mnie pod sam dom.
- Paaaa Kasia!
- Paaaa Emilka!
Weszłam po cichu do domu żeby nikt mnie nie zauważył. Pobiegłam do łazienki, przemyłam rany, zobaczyłam że w ranie na prawym łokciu jest kawałek szkła. Ja i moje szczęście...
Poszłam do mojego pokoju. Zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, do mojego pokoju weszła mama...
- Cześć - Zaczęła mama
- No hej - schowałam rękę za plecy
- Co tam trzymasz?
- Nic...
- Jak nic, to pokaż rękę!
- No dobra - pokazałam rękę
- Jezu dziecko co ty zrobiłaś!
- Przewróciłam się...
- Dobra już mniejsza o to, ubieraj się jedziemy do szpitala!
- Mamo nie trzeba...
- Emilka ty masz szkło w ręku!
Mama miała rację, wzięłam telefon, kurtkę, ubrałam buty i usłyszałam:
- Emilka gdzie jedziesz..? - To była Eliza
- A nie widać?
- Dobra, nie było tematu... - odeszła
- Nie Eliza czekaj, jadę do szpitala...
- Co się stało?!
- Szkło w ranie...
- Dobra czekaj, jadę z wami..!
Wsiadliśmy do auta, wyjęłam telefon i zobaczyłam wiadomość od Kasi:
- Emilka co z tymi ranami?
- Jadę do szpital...
- CO SIĘ STAŁO!!
- W jednej ranie mam szkło...
- Mój Boże daj znać, już po
- Spoko dam
Po dwudziestu minutach, byliśmy już w szpitalu... Siedziałam na fotelu, to tak cholernie bolało... Lekarz wyją szkło i zabandażował ranę. Wróciłam do domu. Położyłam się do łóżka. Nie mogłam spać... Myślałam o tym wszystkim co dzisiaj się wydarzyło...

_________________________________________

Serwus! Jakoś szybko poszedł ten rozdział! No więc mam nadzieję że następne też pójdą tak szybko!
Pozdrawiam<333
~Lena<333333