Chapter 07

2 1 0
                                    

07


.

"SAAN ka galing?!"

I almost flinched when I heard my Dad's loud voice. Humarap ako sa pinanggalingan ng boses... para makita lang ang salubong na kilay ng tatay ko na may masamang tingin sa akin.

Napayuko na lang ako at magsasalita na sana nang dagdagan niya ang sermon niya.

"Ilang ulit ko bang sasabihin na kailangan na sumunod ka sa oras at paalam, ha, Sanya?"

Napakagat ako sa labi ko at mas yumuko. I bit it harder to distract myself from crying. As much as possible, I don't want them to saw me crying.

"I'm sorry, Dad."

"Puro ka na lang sorry!"

I... disappointed them again, huh?

After that, I heard Dad's hard footsteps, then a loud noise from the door, Dad closing it. I pinch my index finger hardly to stop myself from crying.

Sanya, funny thoughts, funny thoughts... please.

Naalala ko bigla ang pagtakbo ko kanina palayo do'n sa lalaking 'yon. Nakakailang hakbang pa lang ako palayo, napatid na ako.

I focefully stopped myself from laughing when I heard on my mind his loud laugh. Kung kanina hiyang-hiya ko, ngayon naman umiinit na 'yong tainga ko kakapigil ng tawa.

Para hindi maabutan ng magulang ko, pumunta na agad ako sa kwarto ko at doon malakas na bumulahaw ng tawa.

Pabagsak na humiga ako sa kama at napatingala sa kisame. When I lost my smile, I felt relaxed.


.

"SANYA!?"

Kahit inaantok pa, agad akong bumangon at binuksan ang pinto. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako.

"Tanghali na," my father informed me. "Hindi ka na nakapag-hapunan kagabi, bakit?"

I blinked twice, "n-nakatulog po ako."

Out of shock rin siguro dahil sa lalaking 'yon kaya naubos na 'yong energy ko. Hindi ko alam na gano'n lang ang kaya ng araw dito sa Japan - pang-isahang tao lang. O baka nakakadrain lang talaga kasama 'yon?

Hays! Hindi na ako nag-abalang alalahanin ang lalaking 'yon. Wala akong pake kung Pinoy siya, ang gusto ko lang ay hindi na magtagpo ang landas na namin. Nakakatakot!

Para hindi na ako pagalitan, nag-stay ako buong araw sa bahay. Nilinis ko na rin ang sala at kwarto ko. I didn't saw Mom when I was cleaning the living room. I think that's a good thing, she don't know how to care to her daughter. I stopped myself from being irritated as I remember how she stopped caring to me after Kuya left us. He really didn't leave like a rebel, but it become a big deal for them that they treated me the way they treat me right now. But, shouldn't they be doing the opposite to me?

After cleaning my messy room, hindi muna ako lumabas at napagpasyahan na lang na mag-stay sa loob ng kwarto ko.

"Expecto! Patronum!"

My eyes widen as I ate a pop corn. Kahit ilang beses ko nang napanood, hindi pa rin ako nagsasawang ulit-ulitin. Though, it is already ended a years ago. Well, that's the most awesome things happened to me - when we watched it on the cinema, we're still a happy family. I grunted as I divert my attention by watching Harry Potter.

Our Love On Spring Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon