•Unicode•
"ဦး!"
Jongin အသံကြားသည်နှင့် မိန်းကလေးကိုတွန်းဖယ်လိုက်သော Sehun က အခန်း၏ ကောဇောပေါ် လဲကျသွားတာမို့ Jongin Sehun နားအပြေးရောက်သွားမိသည်။
မိန်းကလေးလည်းထိတ်လန့်သွားဟန်ဖြင့်
"Sehun shi!!"
ကောဇောပေါ်လဲနေသော Sehun ကို Jongin ကူကာကုတင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။
မိန်းကလေးကတစ်ခုခုပြောရန်ပြင်လိုက်ပေမယ့် Sehun က
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သူနာပြု Yoon ဒီနေ့တော့လေ့ကျင့်ခန်းဆက်မလုပ်ပဲနားပါ့မယ်"
"ကောင်းပါပြီ"
သူနာပြုမိန်းကလေးထွက်သွားပါမှာ Jongin က Sehun ထိုင်နေသော ကုတင်ပေါ်ထိုင်သည်။
"ဘာလို့ကိုယ့်မပြောခဲ့တာလဲ? ဘယ်ချိန်ထိဖုံးကွယ်ထားဖို့စဉ်းစားနေခဲ့တာလဲ"
"..."
"တကယ်ကို့ မင်း ကိုယ်ရူးသွားတာမြင်ချင်နေတာလား"
"ဦးစိတ်မကောင်းဖြစ်မှာစိုးလို့ မပြောဘဲထားခဲ့တာ"
စိတ်ပျက်သွားမှာစိုးလို့ဟူသော စကားမျိုးပြောစရာမလိုသည်အထိ ဦးက Sehun ကိုချစ်မြတ်နိုးပေးခဲ့တာပဲဖြစ်သည်။
"အခုလိုဆိုတော့ရောပိုစိတ်မကောင်းမဖြစ်ရဘူးလား"
"ကျ...ကျွန်တော်"
"ပြော!"
"ဗျာ"
"ဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာကိုပြော!"
"မပြောချင်ဘူး"
"ကောင်လေး"
"မပြောချင်ဘူးဆို!"
"အို!ဆယ်!ဟွန်း!"
"မအော်ပါနဲ့!"
"ငါလုပ်လိုက်ရ!"
"ကျွန်တော်ပဲလုပ်မှာဗျ"
ခွပ်*
Jongin လက်ကလျှင်မြန်စွာပင် Sehun ချိုစောင်းထက်ခွပ်ခနဲကျရောက်သွားသည်။
Sehun ကစူပုတ်ပုတ်လုပ်ကာ နာသွားသောနေရာလေးကိုပွတ်နေသော်လည်း Jongin မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။
"ဟင့်!"
"ဘာဟင့်လဲထပ်ထုလိုက်ရ"
"နာသွားပြီ"
