Freckles|| hyunlix

"Yapamaz."

Felix'ten
Eve döndüğümüzde hala uykumun olduğunu hissettim. Gözlerim kapanmayı bekliyordu sanki.
Mutfaktaki hyunjin'e seslenerek şunları söyledim
"Ben biraz uyuyacağım!" Cevap gelmeyince tekrar seslendim.
"Hyunjin!"
"Tamam Yongbok!"
Gülümseyip koltuğa uzandım biraz uyuklamaktan bişey olmazdı.

Hyunjin'den
Mutfağın içinde dönüp dururken kendi kendime söylendim.
"Tamda evleneceğimiz sıra oldumu şimdi bu ya!"
"Ne yapmaya çalışıyor bu kadın?"
"Birde bunlamı uğraşacağım Tanrım!"

Felix'ten
Mutfaktaki bağırışmaları duyunca gözlerimi araladım. Kendi kendime
"Noluyor be"
Yavaşça kalkıp mutfağa yöneldim. Hala gözlerim kapalı konuşacağım sırada kendimi susturdum.
"Bir sorun mu va-"
Kendi kendine mutfakta deli gibi dönüyordu. Kesinlikle Bir sorun vardı. Biraz dinlemekten zarar gelmez diye düşündüm ve beni göremeceyeceği şekilde bekledim.

"Bizimi ayıracak?"
"Yoksa bizle ilgili değil mi?"
"Onu bırakamam.."
"Yapamaz değil mi?"
"Yapamaz."
"Hayır yapamayacak."
"Beni bırakacak."

Son cümlesinden sonra araya girdim.
"Bırakmayacağım."
Bana dönüp bekledi.
"Felix se-"
"Neler oluyor bana anlatmak zorundasın."
"Tamam, peki."
İç çekip beni mutfaktaki masaya oturttu. Özet geçip bekledi.

"Hyunjin her şeyde fazla panikliyorsun bence" dedim gülümseyerek.
"Paniklemekte haklı değilmiyim sencede?"
Hala panik halinde endişeliydi.
Gülümseyerek aynı zamanda kaşlarımı hayır anlamında kaldırdım.
"Sevgilim,"
Elini tutup konuştum.

"Annem arkadaşlarından biri ile konuşuyordur. Arkadaşlarının kocaları hakkındadır. her konuyu bize
Çekmemelisin. Her seferinde altından bişey çıkmıyor sen üzülüyorsun. Yapma lütfen."

Kafasını olumlu anlamda sallayıp gülümsedi.

Hyunjin'den
Belkide Felix haklıydı herşeyi bize çekip fazla abartıyordum. Sürekli kafamı bunlara yorup üzülen ben oluyordum. Belkide artık bunları düşünmemeliyim.