Freckles|| hyunlix

"İğrençsin"

Sabah kalktığımda ilk Felix'i görmeyi umuyordum olmadığını gördüğümde biraz endişelendim. Hemen yattığım yerden doğrulup etrafa göz gezdirdim. Tam Felix diye seslenecekken mutfaktan ses işittim. "Mutfaktayım!" Sesini duyduğumda kendi kendime gülümsedim. Koltuktan kalkıp dağınık saçlarımla birlikte mutfağa yöneldim. Arkası dönük bir şekilde kahvaltı hazılmaya çalışan çilli çocuğa baktım her şeyi özenle hazırlamaya çalışıyor gibiydi
Mutfağa sessizce girip küçük bedenine arkasından sarıldım. Sarılmam ile irkilip kafasını bana doğru çevirdi ve gülerek konuştu. "Hey! Korkuttun beni" elimi tekrar beline koyup bu sefer yanına geçerek konuştum. "Okula gitmeyecek miyiz?" Dedim Felix hala elindeki işle uğraşırken."gitmeyiz diye düşünmüştüm, ama istersen gidebiliriz." Dedi son cümlesinde yüzüme dönerek masum ve tatlı yüz ifadesi ile benden cevap bekliyordu. Çillerine eğilip öptükten sonra konuştum."Gitmeyelim." Kafasını olumlu şekilde salladıktan sonra gülümsedi ve yaptığı işe döndü. Felix ile birlikte kahvaltıyı hazırladıktan sonra ikimizde masaya geçtik. Felix karşıma oturup yemeğe başladı ben ise biraz daha telefonda gezinmeye karar vermiştim. Aniden instagram da gördüğüm şey ile gözlerimi telefona doğru çatıp daha dikkatli baktım. Hayır bu doğru değildir olmaması gerekirdi. Gördüğüm şey, gördüğüm şey isimsiz bir hesabın Felix'in hiç görmediğim hali ile yayınlanmış öpüşme ve uygunsuz şeylerdi bunun hakkında konuşmak bile midemi bulandırmıştı. bunu nasıl yapabilmişti belkide zorbasının dediği gibi gerçekten bir sürtüktü ve bunu yaptığı ilk kişi ben değildim. Benimle oynamaya mı çalışıyordu onun saf görüntüsüne aldanmışmıydım yani.

Felix'ten
Hyunjin telefonuna daha dikkatli bakmaya ve kaşlarını çatması ile birşeylerin doğru gitmediğini anlamıştım. Düşündüğüm şey olamazdı hayır öğrenmiş olamazdı. Kim yapardı ki bunu zaten o okuldan çıktığımda saçımı tarzımı tavırlarımı her şeyimi değiştirmiştim beni nasıl bulmuşlardı ki?
Endişeli bir şekilde bunları düşünürken Hyunjin telefonun ekranını bana gösterdiğinde başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Aynen de o video ve fotoğraflardı hiç bir şey konuşmama izin vermeden konuştu. "Gerçekten de yoonseo'nun dediği gibi sürtükmüşsün." Dediği şey ile gerçek hayata döndüm. Gözümden yaş damladığını hissettim ama asla tepki veremedim hiç bir mimik yoktu yüzümde sadece hyunjin'nin bana bağırıp çağırmasını boş gözlerle izliyordum. "H-hyunjin" dediğimde titreyen sesimle bana tekrardan nefret dolu gözlerle baktığında kendimden iğrendim. Ona daha önce anlatsaydım bunlar olmayacaktı. "İğrençsin" dedi nefret dolu gözleriyle. Eşyalarını alıp dış kapıyı sert bir şekilde çarptıktan evden ayrıldı. Ayağa kalkmakta güçlük çektim en son istediğim şey başıma gelmişti sağlıklı bile düşünemiyordum. sadece telefonumdan chan hyung'un numarasını tuşladıktan sonra ağlayarak kulağıma telefonu götürdüm. "Gelebilir misin?" Sesimi duyunca endişeli sesle ne olduğunu sormaya başladı. "Hyunjin'nin evindeyim. Sadece gel anlatacağım." Dedim ağlak sesimle birlikte. Onayladıktan sonra telefonu kapattı. Mutfağın zeminine çöküp daha sesli ağlamaya başladım."LANET OLSUN!" Dedikten sonra elimi yerdeki mermere vurmaya başladım. "Onu kaybedemem.." dedim kısık sesimle. Dış kapının açılma sesini duyduğumda hareket etmeden ağlamaya devam ettim."FELİX!" Ses evin içini doldurmuştu. Chan hyung mutfağın kapısına adımını artığında duraksadı ve yanıma doğru hızlı adımlarla geldi. Beni kaldırdığında tek gördüğüm yüzündeki endişe ve korkuydu. "Anlat çabuk ne oldu!" Her ne olduysa ayrıntılı bir şekilde anlattım. "Ona daha önce söylemen gerektiğini söylemiştim Felix" dedi bıkkın sesi ile evet söylemişti sorun bendeydi anlatmam gerekiyordu. Kendimden bir kere daha nefret ettim. "Ben konuşabilirim ister misin?" "Hayır hyung ben halledeceğim artık senin karışmanı istemiyorum." Dedim kararlı sesimle ayağa kalkarken. Oda benimle birlikte kalkıp ne yapacağımı izlemeye başladı. "Hyunjin'i bulacağım, ne sikimse anlatacağım."

Felix'e inanacak mı?