Mutsuz bir ayçiçeği tüm karamsarlığı ve kırık yaprakları ile yenilenmeyi beklerken yalnızca onu ısıtacak güneşini bulması tüm yapraklarının yeniden yeşermesine sebep olmuştu. Tabii bunlar olurken güneşin iki koruyucu meleği kıskançlıktan çatlamış,ay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎬 •
Alaz'dan
Hayat ben doğduğum andan itibaren yüzüme gülmemek adına yemin etmişti desem sanırım fazla abartmış olmazdım.
Pek şanslı bir çocuk değildim,olamamıştım.
Babam,daha ben doğmadan kaçıp giden bir adamdı. Korkaktı.
Gördüğüm değil belki lakin duyduğum en korkak adamdı o.
Annem ise gördüğüm en cesur kadındı.
Benden vazgeçmeyip,hayata tutunan ve mücadeleyi son ana kadar bırakmayan bir kadındı.
İdolümdü o benim.
Her zaman onun kadar güçlü olmak istemiş,tutunmaya çalışmıştım hayata.
Sırların üstüne kurulu bir hayat yaşıyordum ben.
Kardeşlerim dahi babalarımızın farklı olduğunu bilmiyor,arada yaptıkları şakalar ile beni üzdüklerini farkedemiyorlardı.
Kızmıyordum onlara,kızamıyordum.
Onların babası ise anneme aşık olup beni dahi kabul edebilecek bir yüreğe sahip bir adamdı.
Hiçbir zaman beni Ekim ve Gizay'dan ayırmamıştı. Anneme değer vermiş,sevmişti.
Eh bu sevgi ve saygı ise şirketinin batması ile son bulmuş ve hepimiz bir karanlığa sürülmüştük.
O zamanlar yalnızca 14 yaşımda olsam dahi annem ve üvey babamın artık anlaşamadığını,sözde babamın eve dahi gelmek istemediğini,girdiği o psikolojiyi anlayabiliyordum.
Babamın o olmadığını da o zamanlarda öğrenmem sanırım benim çökmeme sebep veren başlıca sebeplerdendi.
Hayır,sorun bu değildi.
Onu seviyordum,annemi seviyordum. Bana sıcak bir yuva sunmuşlardı.
Sorun öz babamın beni istemeyişiydi.En azından diyordum her zaman en azından kardeşlerimle aramda bir kan bağı var. Evlatlık değilim.
İhtiyacım vardı.
Ne olursa olsun o kan bağına ihtiyacım vardı. Yüreğime buz tutan,soğutan bir bağdı o.
