Fell in Love with the President

Chapter 21

Jade's POV

Wala talaga ako sa huwisyo nung dumating si Bonget sa coffee shop kanina. Nagulat na nga lang ako nung akay akay nya ko saka dinala sa kotse nya. Wala akong masyadong tulog. Polluted din ang isip ko sa mga narinig ko sa office. Ive never been this vulnerable sa harap ng iba.

Pag umiiyak kase ako, hanggat kaya kong itago, itatago ko. Im surprised kasi hinayaan kong makita ako ni Chester in my most vulnerable state. Ayoko ng kinakaawaan ako kasi alam kong malakas ako.

Nasabi ko din noon na wala akong pakielam sa sasabihin ng iba. Im at this point na kapag nakipag argue ka saken, bahala ka na kung ano isipin mo. Im that person, kung saan ka masaya, edi go.

Tahimik lang ang byahe namin. Hanggang sa ako na ang unang nagsalita.

'I never thought that this would be painful. Ano ba naging kasalanan ko at ganun na lang kung ijudge ako?' naiiyak kong sagot

Tiningnan nya lang ako while he holds my hand. Kahit sya, hindi nya kayang alisin yung pain na nararamdaman ko. Ikaw ba naman makarinig ng mga ganung bagay, kahit gano ka kalakas, madudurog ka talaga.

Nagflashback saken lahat. Nung hindi ko pa nakikilala si Bonget. My life was okay. Sure, may mga difficult times pero nalulusutan ko lahat. Pero ito? Hindi ko alam.

'wala kang kasalanan, love. It was I, who dragged you in this situation. Paulit ulit kong sinasabi na I will protect you, but I think Im failing on that one. Sorry, love' Bong said

Hindi ako kumibo at tumingin na lang sa labas. Tinigil ko na pag iyak ko. Walang mangyayari kung iiyak lang ako ng iiyak.

Nakatingin lang ako sa labas when my phone beeped, indicating na naka receive ako ng message.

Chester A: Im sorry. Im not able to protect you. Sana lang kaya kong bawasan yung nararamdaman mong sadness. Basta, pag kelangan mo ng makakausap, Im always here. Promise me na you wont cry again ha? Your tears are too precious para lang patuluin mo sa walang kwentang bagay.

I typed in my reply

Jade: thank you, Chester. Pasensya na ah? Nakita mo pakong umiiyak. Promise, last na yun. Salamat for accompanying me kanina. Appreciate it.

Nakatingin lang si Bonget saken. Nagtataka siguro to kung sinong ka text ko.

'was that Chester? Kindly tell him thank you. Diko malalaman lahat if it weren't for him' he said

Tumango lang ako. Pagod na pagod na talaga yung utak ko sa lahat kaya diko namalayan na nakatulog nako.

*Fast forward, BBM's house*

Naalimpungatan ako. Teka, asan bako? Nilibot ko ang paningin ko at teka? Nasa kwarto ako! Kaninong kwarto to?

Nilibot ko ulit yung paningin ko then I saw Bonget na galing sa terrace nitong kwarto. Nakapantulog na sya.

'gising ka na pala love. How are you feeling right now?' he checked up on me

Diko sya sinagot kase feeling ko mabaho hininga ko.. chos. Okay na yata talaga ako. Nakakapagbiro nako eh hahaha

On a serious note, diko sya sinagot kasi nga diba? Diko din alam sasabihin ko sa kanya. Feeling ko, the moment I open my mouth to speak, iiyak na naman ako and ayoko nang umiyak, no. Baka madehydrate nako nyan, charot.

'love? Kausapin mo naman ako. Di ako sanay na ganyan ka. Diba sabi mo, wala kang pakialam sa kanila? Bakit apektado ka? Saka hindi naman totoo yun lahat diba?' he asked

Nakatingin lang ako sa kanya. Sa sobrang dami ng gusto kong sabihin, ni isa, walang lumabas sa bibig ko.

He heaved out a sigh. Niyakap nya ko at hiniga sa kama. Magkayakap lang kami. Naramdaman ko naman na parang umiiyak sya.