"ဟို...ဟိုလေငါ...ငါမင်းကိုသဘောကျလို့ယုံးရ!"
ထယ်ယုံးကြက်သေသေသွားမိပြီ။မျက်ဝန်းညိုတွေကသူ့..သူ့ကို သဘောကျတာတဲ့လေ...၊ပြီးတော့အဲ့ဒီနာမ်စား"ယုံး"တဲ့။
"စိတ်ဆိုးသွားတာလားဟင်"
အစကတော့ဖွင့်ပြောလိုက်ရင် ရင်ထဲကအစိုင်အခဲကြီးကျသွားမယ်လို့ဒိုယောင်းထင်ခဲ့တာ...အခုကျယုံးကမျက်နှာတွေရောနားရွက်တွေပါရဲတက်လာတော့စိတ်ဆိုးသွားပြီထင်ရသည့်အပြင် ရင်ထဲကအစိုင်အခဲကလဲမကျသွားဘဲမီးမြှိုက်ခံလိုက်သလိုအပူလုံးဖြစ်သွားတော့သည်။
ထယ်ယုံးဘာမှပြန်မပြောနိုင်တဲ့အထိလန့်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ထို့အတူသူမေးလာသည့်မေးခွန်းများကိုပါမဖြေနိုင်ဘဲရှက်စိတ်ကြောင့်တစ်ကိုယ်လုံးပူထူလာတော့သည်။
ထယ်ယုံးဘာမှတောင်မပြောနိုင်ဘဲအိမ်ကိုသာပြန်ပြေးလာမိသည်။ထိုမျက်ဝန်းညိုတွေကတော့...သူ့ကိုလှမ်းခေါ်ကာလမ်းမှာကျန်ခဲ့လေရဲ့၊
"ယုံး...ငါပြောမိတာမှားသွားတာလားဟင် အရင်လိုမင်းနဲ့သူငယ်ချင်းအဖြစ်ရောဆက်နေလို့ရဦးပါ့မလား...?"
ဒီညနေမှာcanolaပန်းခင်းကိုဖြတ်သန်းလာတဲ့လေနွေးနွေးကပင်ရင်ထဲကအပူလုံးကိုပိုပံ့ပိုးပေးနေသလို၊
သေချာတာတော့ပထမဆုံးနေ့ကလိုမြတ်နိုးမှုတွေနှင့်ညနေခင်းမဟုတ်ခဲ့ပါကြောင်း...
__________________________________________
ကျောင်းပိတ်ရက်များပြီးဆုံးပြီးကျောင်းပြန်ဖွင့်သည့်နေ့*
"ရား!ကင်မ်ဒိုယောင်း"
"အော် အင်း"
"သွားမယ်လေမဟုတ်ရင်နောက်ကျတော့မယ်"
"ထယ်ယုံးကအခုထိမလာသေးဘူးလေ"
"ကလေးလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့ကွာ စောင့်တာလဲကြာနေပြီကို"
"ဟို...နေမကောင်းတွေဘာတွေများ"
"ဘာမှမပြောနဲ့တော့ လာသွားမယ်"
သူ့လက်ကိုဆွဲကာသွားမယ်ဟုပြောသောကင်မ်ဂျောင်ဝူးဖြစ်သည်။
"ရားးးကင်မ်ဒိုယောင်း"
"ဆရာစာရှင်းနေတာကို စိတ်ကဘယ်တွေလွင့်နေတာလဲ"
