"မမ အထူး၀င္လာၿပီ"
"ေအး ၀င္ခဲ့"
အထူးတံခါးေခါက္ကာအခန္းထဲသို႔၀င္လာၿပီးထံုးစံအတိုင္းေဒၚျမဧကရီအနီးတြင္ကပ္ထိုင္ရင္းတြတ္တိုးရန္ဟန္ျပင္ေနၿပီးေနာက္ -
"မမ"
"ေအး"
"ဘယ္ေရာက္ခဲ့လဲ"
"ဦးပိန္တံတား"
"ဒါပဲလား"
"ေအးေလ နင္ကငါဘယ္သြားမယ္ထင္လို႔လဲ"
"မႏၲေလးေတာင္တို႔ က်ံဳးတို႔ေပါ့"
"အထူးကျဖင့္သြားမယ္ဆိုေတာ့လိုက္ခ်င္တာမမတို႔ကမနက္မွေျပာေတာ့ သြားခ်င္လ်က္တန္းလန္းျဖစ္ေနရစ္ခဲ့တာေပါ့"
"ငါဟိုေရာက္လို႔ဖုန္းဆက္တုန္းက နင္မနက္စာေတာင္မစားရေသးဘူး ပုတ္သိုးေနေအာင္အိပ္ေနၿပီး"
"ဟီး ဟီး ထားပါ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၾကလဲ"
"ဦးပိန္တံတားဆံုးေအာင္ေလ်ွာက္တယ္ ၿပီးေတာ့ေတာင္ၿမိဳ႔ထဲက restaurantတစ္ခုကို၀င္တယ္ ျပန္လာတယ္ ဘာသိခ်င္ေသးလဲ"
"ဟယ္ ပ်င္းစရာႀကီးမမရယ္ အထူးတို႔ဆိုမန္းေလးလာရင္ေလေပြမေမြ့ရရင္ကိုမေနႏိုင္တာ မႏၲေလးေလာက္လည္စရာေပါတာ မႏၲေလးပဲရိွတာ"
"ငါ့အသက္လည္းၾကၫ့္ဦး ေျခဦးတၫ့္ရာေလ်ွာက္သြားလို႔ေကာင္းတဲ့အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး နင့္လိုငါဖလန္းဖလန္းမထႏိုင္ေတာ့ဘူးသိရဲ့လား"
"ဖလန္းဖလန္းထပါ့ မိထူးမမက ထာ၀ရ ၁၆ႏွစ္"
"ဖားၿပီ မိထူးတို႔မ်ား ဘာကပ္ေတာင္းဦးမလို႔လဲ ငါ့မ်က္ခံုးေတြကဂနာမၿငိမ္ခ်င္ဘူး"
"မဟုတ္ဘူး ေမးစရာရိွတာ"
"မမ ေရာင္စဉ္ကိုဆက္ဆံတာ လိုတာထက္ပိုသလားလို႔"
"ငါကဘယ္လိုပိုလို႔လဲ ပံုမွန္ပဲ"
"ႏိုး ႏိုး မမမသိလို႔ပါ သႂကၤန္ကိုမိထူးနဲ႔လာဖူးသားပဲ မိထူးနဲ႔ေတာက္ေလ်ွာက္လည္ဖူးလား မိထူးကိုညည္းဘာသာလည္ခ်င္လည္ဆိုၿပီး မမကဟိုတယ္မွာပဲက်န္ခဲ့တာေလ"
"ဒီႏွစ္ေရာင္စဉ္ေရာက္လာမွ မမထူးဆန္းလာတယ္"
"ေျပာစမ္းပါဦး ငါမသိတဲ့ငါ့အေၾကာင္းေတြ"
