Ailem(iz)

🧬20.BÖLÜM🧬

👨‍👩‍👧‍👦İYİ OKUMALAR👨‍👩‍👧‍👦

20.BÖLÜM

YAZGI ARSLAN'DAN

Sonunda eve gelmiştik. Evi özlemiştim. Ne zaman alıştığımı bile bilmiyordum ama burası bana gerçek bir ev hissi veriyordu.

Yağız elimi sıkıca tutuyordu. Hastaneden beri bırakmamıştı. Krizden sonra asla yanımdan ayrılmazdı. Ne zaman düzeleceği belli değildi ve bu beni çok korkutuyordu

Kapıya geldiğimizde hepimiz birbirimize baktık çünkü içeriden çok garip sesler geliyordu

"bence girmeyelim annem içeriyi birbirine katmış olabilir"

Batı abinin sözü ile güldük

"en fazla ne olacak ki abi en fazla terlik"

Dediğinde hepimiz daha çok güldük. Gözlerim hepsinde gezdiğinde bize buruk bir şekilde bakan baybora abide durdum. bana bakıyordu ama burada değil gibiydi. Boşta duran elimi ona uzatıp elini tuttum.

İrkilerek bana baktı. Ona gülümsediğimde o da bana gülümsedi. aramızda sözsüz bir iletişim geçmişti

"ben çalıyorum o zaman"

Batı abi en sonunda dayanamayıp kapıyı çaldığında kapı saniyesinde açıldı. Sanki birisi kapının arkasında bekliyormuş gibiydi.

Kapıyı açan bade abla bize minnetle bakıyordu

"çok şükür geldiniz, hem siz nerede kaldınız bilmiyor musun beni annemle yalnız bırakmamalısınız"

Hızlı hızlı konuştuğunda gülmeye başladık. Bize sinirle bakıyordu. Normalde korkardım ama nedensizce korkmamış hatta gülmemi kesmemiştim.

Bade abla'nın üstüne baktığımda saçları birbirine girmiş. Üstünde ki tişört terden bedenine yapışmıştı. Sanırım temizlik yapmıştı

"bade kim gelmiş, kız gelsene buraya çocuklarım gelecek daha işimiz bitmedi"

İçeriden biyolojik annemizin sesi geldiğinde gülmekten karnıma ağrı girmişti.

"aaa çocuklar siz niye bu kadar erken geldiniz, insan gelmeden 5 dakika önce arar"

Diyerek yanımıza geldi biyolojik annemiz. Hepimiz içeriye girdiğimizde biyolojik annemiz dolu gözlerle bize baktı. Ardından baybora abiye baktı

"annem doldurma gözlerini"

"o-oğlum"

Baybora abi elimizi ayırıp annesine sarıldığında biyolojik anne kollarını baybora abiye sarıp ağlamaya başladı. aylardır oğlundan uzak kalmıştı. Bana tam olarak ne olduğunu anlatmamışlardı ama tahmin edebiliyordum.

Baybora abinin orada iyi olmadığını da elinde ki yaralardan anlamıştım.

"annem tamam ağlama lütfen"

Biyolojik annemiz geri çekilip gözyaşlarını sildi

"ağlamıyorum"

Bir süre sonra daha iyi olduğunda kaşlarını çatıp ellerini beline koydu ve sahte bir sinirle konuşmaya başladı

"neredesiniz siz, ben demedim erken gelin bekletmeyin beni diye"

Dediğinde hepimiz şaşkınlıkla ona baktık. az önce erken geldik diye kızan o değil miydi?

"anne sen iyi misin az önce erken geldik diye kızmadın mı?"

"ne kadar ayıp batı annenim ben senin istediğim şeye kızarım"

Dedi ve saçını geriye atıp tripli bir şekilde mutfağa geçtiğinde hepimiz tuttuğumuz gülmemizi serbest bıraktık

"ablacım sanırım sen bittin"

"sağ ol abla ya"

"bu gece annem sana evi dar edecek abi"

"ben gideyimde gönlünü alayım"

Dedi ve sırıtarak yanımızdan çıktı. kendimi tuhaf hissetmiştim. Sanki yeniden doğmuştum. Yağız elimi sıktığında bakışlarım ona döndü. Çok yorgun görünüyordu.

"biz dinlensek olur mu?"

"bende gelsem"

"gel"

Dedim mutlulukla, yağmur'la vakit geçirmeyi çok seviyordum. Üçümüz birlikte yukarı çıkarken bade ablanın homurdanmasını duydum. Bu bile mutlu olmamı sağlamıştım. Eskiden yağız'dan başka kimsem yoktu şimdi ise bir ailem olduğunu hissediyordum. böyle hissetmem ne kadar doğru bilmiyordum

"hangi odaya gideceğiz"

İkisi de birbirine baktığında odalarının ne kadar kötü durumda olduğunu anladım

"senin odana girelim bizimkiler dağınık"

Yağmur'un sözü ile başımı yağız'a çevirdim. kollarında çizikler vardı. nasıl olduğunu tahmin ediyordum o uyuduktan sonra odasına bakacaktım. Ne kadar kötü olduğunu merak ediyordum.

Benim odama girdiğimiz oda hiç bozulmamıştı. Aynıydı. Kendimizi direk yatağa attık. Nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde ben ortalarında yatıyordum. İkisi de bana sarıldığında gülümsedim. Şuan çok mutluydum ve sonsuza kadar burada kalabilirdim

👨‍👩‍👧‍👦🧬👨‍👩‍👧‍👦🧬

Akşam olmak üzereydi. 20 dakika önce uyanmış uzun süre ikisini de izledim ardından onları uyandırmadan yataktan çıktım. İkisinin de hafif açılan üstünü örtüp odadan çıktım. Sessiz adımlarla yağız'ın odasına gittim. kapıyı açtığımda içeriye giremedim

İçerisi çok kötüydü. Yerde cam kırıkları vardı içerisi dağınıktı. Yağız bu odadan çıkmıştı. Dizlerimin bağı çözülmüştü yere düşecekken birisi koltukaltlarımdan tutup düşmemi engelledi

SON

NASILDI?

EN SEVDİĞİNİZ SAHNE?

YEŞİM HANIM( BİYOLOJİK ANNE)?

SİZCE YAZGI'YI KİM TUTTU?

BUNDAN SONRA NE OLSUN? (NOT: SÖZ GARSON SAHNESİ YAPACAĞIM FNFNDNDND)