(11)

345 6 2
                                    

Chapter 11.

1 week passed..

Julia's Pov

Sa loob ng isang linggo, napakaraming nangyari. After I left Sam's house, I didn't expect na marami ang mangyayari sa buhay ng magasawang yun. It's just so unfair to Samantha, sobrang nasasaktan na siya sa nangyayari pero wala din ako sa posisyon sisihin si Dave. Kagagawan din to ni Samantha, kaya ganon.

"Kamusta naman si Samantha?" Jon asked me as he caressed our 3-year old daughter--Juliette. Kakatapos ko lang kasi magtrabaho at dumiretso muna ako sa hospital, and yes I am still a kindergarten teacher in Ford's University. Humaba nga lang lalo working time ko simula nung mawala si Samantha, she's my co-teacher right?

I sighed. "Well, she's asleep. Don't worry, Tita Karla is there." I said. Tumango naman siya. Oo, alam na ni Tita Karla ang totoo at awang-awa siya sa mag-asawa. Ultimo siya hindi makapaniwala na nangyayari iyon.

"How 'bout Dave? How is he?" I asked Jon. Okay lang na pagusapan namin to, tulog naman si Juliette. Nakita ko siyang umiling. "Ganon parin." Well, as I was saying there's a lot that happened sa isang linggo lamang.

First is, Samantha confined herself in the hospital trying to find a way to save her baby. Wala pa siyang kaa-alam alam, pero kami alam na namin ang resulta. There's no chance to save the baby anymore, tuluyan na itong namatay. Hindi pa kasi nadedevelop ang bata, nagtake na agad siya nung pills kaya namatay ito agad.

For the meantime, we don't want to tell it to her pa. We wanted to keep her hospitalized dahil mahina narin pala ang resistensya ni Samantha. Baka nga raw magka-Ulcer siya dahil we found out na paminsan minsan lamang siyang kumakain.

I already told Tita Min about this. She felt guilt, once again she betrayed her daughter. I may not really know the whole story but I know enough. She's coming home next week, iiwan niya si Gregor. Hindi pa niya maiintindihan ang nangyayari, and also without Samantha's consent pinadala na si Georgina or should I say si Gretchen sa States kasama ang kapatid niyang si Kris.

Magsasalita sana ako pero biglang nagising ang anak namin. "Hi baby." I said as Jon planted sweet kisses in our baby's forehead. Out of nowhere, lumabas naman ang yaya ni Juliette.

"Ay ma'am. Nakalimutan kong sabihin..Georgina Gretchen Ford Padilla ba yung anak ni ma'am Samantha?" Nagulat ako hindi lamang sa tanong niya pero sa haba ng pangalan ng anak ni Samantha. "Oo, bakit?" I asked.

Tumango naman siya. "May nakausap kasi akong lalaki sa waiting area, Ma'am. Gwapo nga eh. Tinanong niya ako kung may nagaaral ba dun na ganon ang pangalan. Mayron pa siyang tinanong eh, lalaki naman..Christian ata? Ay ewan." Sabi ng yaya ni Juliette.

"Oh! Yaya, that's tito Dave!" Nagulat naman ako ng sumagot si Juliette. Malamang kilala niya si Dave, nakita na niya ito minsan eh. Hindi na ako nagulat, totoo nga.

If Samantha was hospitalized. Well, Dave is starting to remember everything. Not a lot though, pero ang masaklap. He clearly remembered his foolishness because of me before, galit siya saakin ngayon.

On top of that, mas galit siya kay Samantha kasi naalala niya na yung nangyari nung pagiwan sakanya ni Sam. Such bullcrap right? Sa dinami dami ng pwedeng maalala, pwede naman yung pagse-sx nila bakit yung mga hindi magagandang alaala pa?

"Told you. Ganon parin." Jon said. These past few days he started to act by himself, he avoids everyone except her Mom. Gusto niyang malayo sa lahat pero gusto niya ring makaalala. He barely ignores Jon, siya lang kasi sa kakilala ng magasawa na walang kinakampihan eh.

Lastly. About Mara, she was about to commit suicide pero naabutan siya ng magulang niya. Hindi na daw nila kayang ihandle pa ang insanity ni Mara, so they decided na ipasok to sa Mental Hospital. I never visited her, I don't want to kill someone.

"Let me get this." Jon said when his phone rang. Speaking of phone, where is my phone? Hinalungkat ko ang sofa at nakita ko ang phone ko, I opened it. Bigla akong kinabahan na andaming missed call ni Tita Karla, but before I knew nagulat nalang ako ng nahulog ni Jon ang phone niya.

-

Samantha's POV

I slowly opened my eyes. White, everything is white. Inikot ko ang mata ko, wala si Tita Karla. Napangiti ako ng mapait, akala ko nung una magagalit siya sakin. She has thr right to hate me, but she never did.

Sinabi saakin ni Tita na alam niya na ang lahat, sinabi ito ni Julia. It can't be helped, wala akong karapatan pigilan siyang malaman ang totoo. She's Dave's mother. Napaiyak ako nung sinabi niya saakin, hindi dahil sa nalaman niya na pero paano kaya yung Nanay ko? Paano kaya pag nalaman niya na ang totoo?

Pinilit kong tumayo. Hawak ko ang dextrose at nagsimulang maglakad. I've always want to start standing again from falling. Sabi ko malakas ako, sabi ko kakayanin ko diba? I want to stand up without relying on someone, even though it's so hard to move forward I'll risk my life just to be strong again. Nothing will change if I'll just keep on crying and falling down.

The end is always the beginning. I saw tita Karla's back, Beside her is my doctor. Well, I have to thank her dahil nagprisinta siyang bantayan ako. I owe her a lot already, Kahit nahihirapan ako pinilit ko. Pain? Sanay na ako dyan.

I was about to call her but. "Yes, Mrs.Padilla. I am afraid na wala ng chance of survival ang bata sa sinapupunan ni Mrs.Samantha. Kung naagapan lang ng maaga baka sana, pero--" sabay silang napatingin saakin ng mabagsak ko ang pagkakahawak ko sa bakal kung saan nakasabit ang aking dextrose.

Halatang nagulat si Tita. Biglang nagdilim ang paningin ko, I felt numb and the doctor's words keeps on repeating in my head. As I said a while ago, I'm already immune in pain. Bigla kong tinanggal sa kamay ko ang pagkakabit sakin ng dextrose.

Without hesitation, I once again ran away. I'm starting to think that I can be an action star ano? I always runaway an truth keeps on chasing me. How unlucky am I not to have a peaceful life like the others.

I suddenly closed my eyes..No, it's my body who's shutted down. The next thing I know, hindi ko na magalaw ang katawan ko. I felt numb again, I can't move. Why am I not hurt?

Then everything just went blac--I forced myself to open my eyes, I saw a vehicle in front of me and..My sight suddenly becomes blurry.

~

Bangag update. Dextrose ba talaga tawag dun? Anyways, ang haba ng pangalan mi Gretchen noh? Wag niyo ng kontrahin.

Ask.fm | heyitsmejuliana1

OSL2: Shattered Heart of MistakesTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon