OSL2: Shattered Heart of Mistakes

(7)

Chapter 7.

"Samantha, hindi ko na kaya.." I pulled out from the hug when I heard him. Agad akong nakaramdam ng kaba, ito na nga ba ang aking kinakatakutan? Hirap akong napatingin sa kanyang mukha, ngunit nagulat ako ng may makitang luha na dumadaloy sa kanyang mga mata.

Dave is crying. "B-bakit?" Yan lamang ang tanging salita na lumabas mula sa aking bibig. I can't even look at this eyes, nakaiwas ako ng tingin at kagat labing pinipigilan ang aking mga luha.

"These pictures..I don't understand them, Why would you leave me? Samantha, you told me that you and I aren't something. Sabi mo sakin magkaibigan lang tayo, pero ano tong mga pinapakita sa utak ko?" I was taken aback hearing every word he utter. I am speechless and it felt like I stopped breathing, I feel dead because of what he said.

There it came to me, he started to remember things. "Dave, h-hindi ko alam. I d-don't know what to do nor tell to you." Kinapalan ko ang aking mukha at pinilit na magsalita, hindi ko na napigilan ang traydor kong mga luha na kusa nalang bumagsak mula sa aking mga mata.

"This is bullshit! I ain't a weirdo trying to fantasize over you. Samantha, tell me. Just fcking tell me the truth!" Hindi ako nakasagot sa kanyang sinabi, nanatili akong nakatayo at tila nasa malayo ang tingin.

Napapikit ako ng marinig ko ang malulutong na mura na lumalabas sa kanyang bibig. Bumabalik na ang dating Dave, possible ngang nakakaalala na siya. "Don't you think I don't deserve to know the truth? I came here expecting a good answer from you since you were the one who appeared in my mind!"

Hindi ko na muling narinig ang kanyang mga sinasabi. Blanko ang aking utak at tila family picture lang namin ang nasa aking utak. I suddenly remembered what Jon told me, enjoy will it last? Huh.

Maybe this is really destiny, I guess? A bitter destiny of love. Letting him remember things sa oras pa na hindi ko na alam ang aking gagawin pa sa mga pagkakamali na nagawa ko sa buhay.

Mas lalong tumulo ang aking mga luha ng maalala ko ang ginawa ko kay Dave. Sakim ako kung ipagkakait ko sakanya ang totoo, pero natatakot din akong mawala ang binubuo naming pagbabago ngayon.

Aaminin ko, there's a single hope whenever I go to Dave's house to look after him. I always believe that a percent hold a great possibility in life. Kaya nung sa bawat oras na magkasama muli kami, umaasa parin ako.

Masisisi mo ba ako? Ang gusto ko lang naman ay maging masaya muli. Ngunit, alam kong bilang nalang ang araw ko sa mundo. Any minute mawawala na ako, I chose not to have a treatment to my condition. Pag ba gumaling ako, may babalikan pa ako?

Natatakot ako na sa pag-alis ko maraming masasaktan. "Tama na! Tama na! Hindi ikaw ang nahihirapan, ako rin Dave! Ako rin! Kumpara sa problema mo, nawalan ka lang ng ala-ala. Ako, nawalan ako ng pagasa mabuhay! Nawalan ako ng mahal sa buhay!" Hindi ko na napigilan ang aking sarili at sumigaw na ako habang patuloy ang aking pagiyak.

Break free from your own cage, Samantha. Don't always hold everything just by yourself, lalo lang akong masasaktan kung sa lahat ng oras ay itatago ko itong sakit. Para mabawasan, ilabas rin.

"Dave, nahihirapan ako. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Sinaktan ko yung mga taong mahal ko, iniwan ko yung asawa ko. Nawalan ako ng pamilya at nawalan ng dahilan para mabuhay." Sabi ko sakanya saka ko siya niyakap. Hindi ko alam pero kailangan ko lang talaga siya ngayon. I know this is all about him, siya dapat ang dapat bigyan ng oras para ilabas ang nararamdaman but it turns out na ako nalang ang naglabas.

Naramdaman ko ang kanyang kamay sa aking balikat. "Pasensya ka na, kailangan ko lang talaga nito. Kailangan lang talaga kita ngayon, kasi baka bukas o sa makalawa sasabog na ako sa pagkimkim ng lahat ng aking nadarama." Sabi ko sakanya.

"Parehas lang naman pala tayong nasasaktan. Pero hindi maliit na bagay ang pagka-wala ng ala-ala ko, Samantha. Hindi mo alam gaano kahirap gumising sa umaga na umaasang maalala ko na ang lahat." He said. Kailangan namin ito pareho, we just need to take a break from this fcked up life.

Nagpunas ako ng pawis. "I feel so incomplete, Sam." He said. Ngumiti ako ng mapait, ako yung dahilan kung bakit siya nagkakaganyan. Ako ang dahilan kung bakit siya nasasaktan ngayon.

I'm so sorry, Dave. "Parehas lang tayong hindi kumpleto." Sabi ko sakanya. Ang masaklap nga lang, andyan naman ang mga nawawala saakin ako lang talaga ang pumiling lumayo. Kasalanan ko naman ito at desisyon ko, dapat panindigan ko.

"Gusto ko malaman ang totoo." Ngumiti ako ng mapait at pumikit bago magsalita, papanindigan ko diba dapat? Mas masasaktan lang ako at pointless ang sakit na mararamdaman ko ngayon kong papatagalin ko.

Alam naman natin na kaya ko sila iniwan dahil ayokong masaktan sila pagwala ako. Kung babalik ako ng babalik, walang kwenta ang pagalis ko dahil masasaktan rin sila kapag naramdaman ulit nila ang presensya ko na unti unting nawawala.

"Asawa kita, Dave eh. Iniwan kita sa gagong desisyon na aking ginawa, isanh pagkakamali na nagbago sa lahat." I confidently said. Mas lalo akong humagulgol, tanggapin mo na Samantha. After you said that, he must hate you. Kawawang Samantha, kawawang ako.

Inintay ko ang response niya. "I-impossible." Nauutal niyang sagot.

I slowly closed my eyes. I'm nearly at my death.