OSL2: Shattered Heart of Mistakes

(8)

Chapter 8.

Paulit ulit ko ng natanong sa sarili ko kung tama ba itong ginawa ko. Minsan sumanggi na rin sa utak ko na paano kaya kung hindi ko sila iniwan at mas pinili kong makasama sila. Baka siguro hindi ako nahihirapan ngayon at masaya ako ngayon. Hindi ko rin maiiwasan na hwag magtaka kung bakit nga ba ito ang desisyon na aking pinili. 

"Samantha, okay ka lang?" Napatingin ako kay Jon. I am currently staying with him right now, siya lang naman kasi ang nakakaalam ng aking kalagayan eh. Julia isn't with her, nasa States siya ngayon to finish her studies at kasama niya ang anak niya doon. 

Kakauwi lang ni Jon from States. May dapat kasi siyang tapusin dito sa Plipinas kaya umuwi muna siya dito. "Jon, huli na ako."  Malungkot kong sambit kay Jon. I just got home from our house, after a certain time napagisip isip ko na siguro it's better to tell them the truth. 

I told him what I say. How I felt and what I think right now. Jon didn't say anything but he let me express everything that I feel. Ito ang kailangan ko, ang may makausap at may taong masandalan sa tuwing babagsak ako. 

"Alam mo kasi Samantha, there are certain things in our life na dapat pinagiisipan muna ng mabuti bago gawan ng paraan."  He finally spoke. I looked at him, Anong ibig niyang sabihin? Hindi ko naintindihan ang kanyang sinabi, maybe hindi ko pa kayang i-sink sa utak ko lahat ng mga bagay na naririnig ko at nakikita ko after I saw Mara and Dave kissing. 

He paused for a while. "I mean, before ka magdesisyon. Why don't you think of the consequences of your actions first? Para sa huli, walang pagsisisi."  Bullseye. Bigla akong napatahimik ng marinig ko ang kanyang sinabi. Hindi dahil sa wala akong masabi kundi sa alam kong tama siya. 

I slowly looked at Dave. Nakita ko ang pagtulo ng mga luha sa kanyang mga mata. It hurts me even more. I want to hold his face and tell him that everything's alright but hell, it's not and I can't. Para akong naparalisa, hindi ko maigalaw ang aking mga kamay. My heart keeps on racing and my mind can't think properly. Para akong nababaliw. 

This is the moment of truth. 

"That explains all.." I bit my lip as he talk. "These feelings, these thoughts, these memories, everything. Everyone has their own weak spots, Samantha. You hit my weakest." Napapikit ako ng madiin sa kanyang sinabi. 

"Kaya pala sa bawat pagkikita natin, I want to hug you so badly. I want to kiss you and talk to you. It felt like I always miss you everytime I wake up, Lagi kitang hinahanap at lagi kitang napapanaginipan. I knew too well that something's missing in my life." He said, dun ko lang nahugot ang lakas na magsalita at makasalita.

Tinignan ko siya. "D-dave.." Akala ko makakasalita ako ng maayos, pero pangalan palang niya feeling ko nawalan na agad ako ng lakas. "Hindi mo alam kung gaano kahirap. Everytime, without any warnings I'll suddenly feel emptiness and sadness within me. Walang rason, at hindi ko alam kung bakit at paano." He said.