OSL2: Shattered Heart of Mistakes

(6)

Chapter 6.

Agad akong umuwi sa dati naming bahay pagkatapos ko magluto ng pagkain para sa mga bata at kay Dave. I haven't seen him, so I got worried but then Tita Carla told me na kasama niya ang barkada sa park.

He's out for a walk with the boys. These past few days, marami rin akong pagtataka sa aking sarili. Why do I feel so strong? I mean, Physically strong? As far as I know, people with leukemias are advisable to stay at home.

Anyways, I shouldn't be thinking about my condition right now. Although, Hindi ko alam kung ano ba talaga ang dapat kong gawin. Ano nga ba? Minsan hindi ko na maintindihan ano ba ang nangyayari sa aking buhay.

Restart button? Hell, that doesn't even exist. Kahit gaano pa karami ang perang iwaldas ko makahanap lang ng ganyan, walang patutunguhan iyon. My life is fucked up, this is reality.

God gave us choices to decide what is more important. Regrets? There are such things but can we be able to change those into satisfaction? We may correct our mistakes, but it was already done. Nagawa natin pagkakamali na iyon.

Umupo ako sa sofa at pinagmasdan ang paligid. This house is so big, yet I am the only one living here. Sad right? But that's the truth. Pinapauwi ko ang Maids at Driver ko, dahil mas gusto ko na magisa lang ako.

Papunta na sana ako sa aking kwarto ng makarinig ako ng katok mula sa pinto. I don't expect any visitors. "Hello? Is anybody home?" I was stunned right after I heard the voice. God knows that the voice I just heard is the voice that I will never forget. Huminga muna ako ng malalim at agad nagtungo sa pinto, mariin kong pinikit ang aking mga mata bago ko buksan ang pinto.

"Dave? I wasn't expecting you. Why haven't you informed me?" Napatingin ako sa labas, kasama niya ang driver niya. He's not yet allowed to drive, I don't know the reason but it has to do about the accident.

He smiled at me. "I...I just felt like coming back to you." I got stiffened about what he said. Coming back to me? Nakaalala siya? Oh goodness, I felt an ache in my heart and I am sure that it's because I am nervous.

Napansin niya ata na hindi ko maibuka ang aking bibig. Hell, what am I supposed to say? I heard him chuckle. "Am I not allowed to go inside?" Ha? Bigla akong napatayo ng ayos, As much as possible I don't want him to remember. I may be selfish, pero gusto ko wala na ako kapag makakaalala na siya.

"Oh, right. Come in." I managed to be formal. I can't say no, nakakahiya yun. Tsaka, hindi pa ma-digest ng utak ko ang mga pangyayari dahilan para hindi ako makapagisip ng ayos.

Pagkapasok niya, bigla akong naalarma ng napahawak siya sa kanyang ulo. "Bakit? May masakit ba?" Nagaalala kong tanong sakanya sabay ang pagsuri ng kanyang mukha. Halos matunaw ako ng makita ko ang ngiti niya.

"Nangati lang." He simply said. Nakahinga ako ng maluwag at agad akong lumayo sa pagkakalapit ko sakanya. Pinaupo ko siya sa sofa at kumuha naman ako ng meryenda sa ref.

Nadatnan ko siyang nagmamasid sa aming Bahay--este sa aking bahay. Inilapag ko roon ang tray ng aking mga kinuha. "What brings you here?" I asked. Para akong multo, hindi niya ako pinansin. Napalunok ako at napaiwas ng tingin, now what?

Tumagal ang ilang segundo binalot ng katahimikan ang aking bahay. Ngumiti ako ng pilit at saka tumayo, "If you need something. I'll be upstairs." Papaalis na sana ako ngunit bigla niya akong pigilan gamit ang paghawak niya sa aking kamay.

Kumalabog ang aking puso. Nagwawala ito sa saya at syempre, may halong kaba. I felt like something is happening but he doesn't want to tell me. Napatingin ako sa kanyang mga mata, eyes are very expressive. All I can see in his eyes are things thay are hidden--mysterious.

"W-what?" I asked him. Napaiwas siya ng tingin, ngunit parang nagslow mo ang aking mundo ng bigla niya akong hatakin para yakapin. Nanlaki ang aking mga mata ng maramdaman ko ang aking katawan sa kanyang bisig.

He pulled me for a hug.

"Babe, ilang anak ang gusto mo?" Tinignan ko naman siya ng masama at mahinang sinapak sakanyang braso. Narinig ko ang kanyang tawa, I knew it he's teasing me!

We just, you know? Pero what's different is, ako yung unang gumawa ng move para humantong sa ganito. "But seriously, ilan?"

Ngumiti ako sakanya. "Gusto ko apat lang." I honestly told him, totoo naman kasi. Ayoko ng masyadong marami, pero kung patuloy ang pagbigay ng panginoon nito saamin. Hindi na ito mapipigilan.

"Really? I was thinking na gumawa ng sarili nating basketball team." He told me. Umirap naman ako at tumawa ng mahina sa kanyang sinabi.

"Sus. Ginagaya mo nanaman si Joaquin eh." I said, pano ba naman kasi crush na crush ko yun eh. Yung bida sa may Got to believe? Tas ito namang si Dave, nagselos! Nagtalo tuloy kami, alam niyang hindi siya mananalo saakin.

Sabi niya tuloy saakin, gagayahin niya si Joaquin. Jusme, Believe me or not he told me na I am his Chichay. Kilig naman ako syempre.

"Come here, I'll give you a bear hug." Napangiti ako at lumapit sakanya. Oh ghad, I am so inlove with this guy beside me.

Funny how I still crazily am inlove with Dave, and I don't think that it will change. My love for him is eternal, but I think miracles aren't real. I knew it, fairy tales only exist in books not in real life.

----------
A/N: Magdiwang at ako'y hindi tinamad, djk. Maganda't Pogi ang magtatanong sakin sa ask.fm! Hwag kayong snob/snub. Huhu

Ask.fm:@JuliaCabs