Slow-motion

Hoe...?

Als we eenmaal binnen zijn kijk ik mijn ogen uit. De duurste spullen die ik ooit heb gezien maar dan allemaal in een kamer.

"Ga zitten."
Jip gebaart naar een sofa. Ik blijf staan en kijk om me heen. Overal dure spullen. Geborduurde kussentjes op de bank.. Glazen kastjes vol met kristallen beeldjes als in een museum. Er valt genoeg te bekijken maar Jip onderbreekt me.

"Wil je wat drinken?" Ik knik nog niet in staat een woord uit te brengen.

"Wat..?" Hij trekt de koelkast open, ik concentreer me ondertussen op een foto. Er staat er, als ik het goed heb gezien, maar een in het op de benedenverdieping. Ik kan natuurlijk niet voorspellen of er boven nog meer staan. Ik verwacht het niet.

"Wil je wat drinken?"

Ik blijf maar kijken.
Jip lacht me breed toe vanachter een glazen plaatje. Zijn haar zit door de war en hij heeft een ballon in zijn linker hand. Maar zijn rechter arm heeft hij over een jongen heen geslagen die er precies hetzelfde uitziet.

Als Jip ziet dat ik naar de foto staar komt hij aangelopen. Ik kan niet goed beschrijven wat ik aan hem zag. Verdriet, woede, pijn?

Hij haalt uit met zijn arm. Ik krimp in elkaar bangdat hij mij zal slaan.

Hij gooit het lijstje om. Het valt op de grond, ik hoor stukjes eruit springen.

'Wat doe je nou!'
"Dat zijn jou zaken niet!"
'Wat niet?' Ik kijk hem verbaast aan waarom doet hij nou opeens zo raar?

Hij zucht.
"Cola?"
Ik knik en hij gaat de keuken weer in om drinken in te schenken. Ik pak het lijstje op en kijk naar de foto. Ik vraag me af wie die andere jongen kan zijn. Ik overweeg de poging om het te vragen. Toch maar niet.

'Dankje' mompel ik.

Zwijgend drinken we onze cola's op.
"Wil je een rondleiding?"
Ik knik. Dan hebben we iets te doen.

Dus lopen we samen naar boven. Als mijn voeten de trap raken hoor je geen enkel geluid. Eenmaal boven laat hij me de badkamer zien die zo groot is als een klein schuurtje. Ik verbaas me over de blinkende glans die over de hele badkamer is verspreid. Als ik mijn vingers eroverheen haal zit er geen enkel stofje op.

Daarna gaan we naar de kamer van zijn ouders waar, zo lijkt het wel, een vierpersoons hemelbed staat. Voor de rest ziet het er hetzelfde uit als beneden en mag ik niet alles aanraken.

Dan komen we aan bij Jips kamer. Zijn muren hebben de kleuren blauw, geel en rood. Maar er staat een stapelbed. Ik frons mijn wenkbrauwen.

'Heb je een broertje of zusje?'
Hij schudt zijn hoofd.
'Een broer of zus?'

Ik zie de pijn in zijn ogen als hij antwoord; "nee, ik ben enigskind."

'Je kamer lijkt op snoepjes' zeg ik dan maar om hem op te vrolijken.

"Dat zei mijn lievelingstante vorig jaar ook toen ik haar onze kamer leidt zien."

Hij glimlacht bij die herinnering maar ik kan het niet helpen om het te vragen. 'Wie sliep hier dan nog meer?' En inderdaad zijn glimlach is weg. Ik druk mijn vingers in mijn huid. Ik wacht tot hij antwoord geeft maar dat doet hij niet. Hij staart naar het onderste bed.

Ik loop erheen en pak een kussen dan gooi ik het naar Jip. Afwachtend kijk ik hem aan. Hij lacht dus gooi ik er nog een. Zo begint ons kussengevecht.

Daarna gaat het over in tikkertje. Jip is hem en ik ren naar de zolder. Lachend rent hij achter me aan. Het klinkt misschien kinderachtig maar ik vind het leuk.

Als Jip me heeft getikt en ik achter hem aan ren naar beneden blijf ik stilstaan. 'Jip...?' Een eindje verderop blijft hij lachend staan. 'Jip, deze heb jij toch ongeveer een uur geleden laten vallen.' Met een frons in zijn voorhoofd komt hij aangelopen. Ook hij blijft verstijfd staan.

Dan kijk ik naar de klok, de tweede schok. 'Het was toch ongeveer drie uur toen je dat deed?'
"Ja, ik heb op de klok gekeken."

Vol ongeloof volgt hij mijn blik.

"Dat kan niet dat was minstens een halfuur geleden...Zie jij dit ook of word ik gek?"

'Ik zie het ook, misschien worden we allebei gek...'