Slow-motion

De jongen

Hé???

Ik keek achterom.

Dat was toch een meisjes fiets?

Het was een meisjes fiets. Ik had gelijk.

Maar waarom zat er dan een jongen op?

Hij lag en zat half. Hij ondersteunde zijn hoofd met zijn hand en hij keek precies zoals ik me voelde.

Verward.

Zijn mond ging open en het leek erop dat hij wat zou gaan vragen. Maar toen deed hij zijn mond weer dicht en staarde naar de grond. Naar de tegels van de weg.

'Wat is je naam?'

Ik vroeg het zacht.

Hij keek op, diep in mijn ogen. Ik keek terug. Zijn ogen waren groen-grijs. Ik zonk erin weg.

"Jip."

Ik geloofde hem niet. Ik dacht dat hij een grapje maakte.

Dat was niet zo.

'Sorry?'

Ik probeerde het netjes te vragen maar het kwam er toch nog een beetje ruw uit.

"Jip."

Ik keek hem ongelovig aan. Hij keek de andere kant op. Toen hij weer terug keek stelde hij mij een vraag.

"Wat is jouw naam?"

'Pip.'

Hij keek me met een schuin hoofd aan alsof hij wilde kijken of ik het meende.

Ik meende het.

Daarna stond ik op en liep naar Jip toe om hem te helpen opstaan. Hij was misselijk en kotste net naast mijn schoenen. Ik keek er niet naar. Ik wilde het niet zien.

Ik liep terug en pakte mijn fiets op. Jip pakte de zijne. Daarna liepen we met onze fietsen aan onze handen naar mijn huis.

We zetten onze fietsen in mijn tuin en liepen naar binnen. Jip had hoofdpijn en ging gelijk op de bank liggen. Ik legde een deken over hem heen.

Ik ging mijn boek lezen, ik wilde hem niet storen. Hij had al hoofdpijn. Dat hoefde niet erger te worden.

En toen ik weer kwam kijken was hij in slaap gevallen.