Slow-motion

Liegen

'Ehh...' begin ik.

En dan heb ik een ingeving.

'Dit is...dit is iemand van school' zeg ik.

Mam kijkt me verbaasd aan.

"Iemand van school?". "Maar je neemt nooit iemand van school mee".

Omdat ik geen vrienden heb spookt het door mijn hoofd.

'Nu dus wel' ik probeer het vrolijk te zeggen. Het lukt alleen niet helemaal. Ik hoor de droevige ondertoon in mijn stem. Ik hoop dat mam dat niet hoort.

"O, eh...oké nou dan en gezellig".

Mam leek uit haar veld te zijn geslagen.

Was het echt zo raar als ik iemand meenam van school?

Mam liep naar de bank.

"Nola, moeder van Pip, aangenaam kennis te maken".

Jip kijkt me even snel aan. Ik weet wat hij denkt. Mensen die mijn moeder ontmoeten moesten meestal even over haar naam nadenken. Of ze het wel goed hebben verstaan.

Jip licht op zijn zij en steekt zijn hand naar mijn moeder uit.

"Jip, aangenaam."

Mam kijkt verbaasd naar achter.

"Mij nemen jullie niet in de maling" zegt ze lachend. "Wat is echte naam".

Ze lacht nog steeds en denkt echt dat het een grap is.

Dat is het niet.

Als Jip niks zegt stopt mijn moeder met lachen. Het is stil in de kamer. Er hangt een spanning. Dan loopt mijn moeder snel naar de keuken.

"Willen jullie wat drinken?" vraagt ze zenuwachtig.

Ik knik ook al kan ze me niet zien. Ze schenkt het drinken in en loopt met twee glazen in haar hand naar de kleine tafel. De kleine tafel staat voor de bank waar Jip op ligt. Mam zet de glazen op tafel. Ze kijkt me aan.

"Kan ik je even spreken, Pip?" vraagt ze.

Ze loopt gelijk naar de gang. Ik loop achter haar aan. Ik weet niet wat ze gaat vragen. Iets over Jip waarschijnlijk. Maar ik weet het niet zeker.

Ze kijkt me streng aan.

"Waarom ligt die jongen bij ons op de bank?!".

Ze vraagt en zegt het tegelijk. Ik wist niet dat dat kon. Ik kijk haar aan. Ik wilde dat dat gesprek in de kamer plaat vond. Dan kon Jip me uit deze benarde situatie redden.

'Ehhh...hij was heel erg moe'.

Ik wist dat ze het niet zou geloven.

Ik wist dat ik het geen goeie smoes vond.

Ik wist dat ik niet had moeten liegen.

Waarom heb ik gelogen?

Maar het ging vanzelf. Ik wist niet waarom. Ik voelde dat ik de waarheid niet moest vertellen. En daar heb ik naar geluisterd. Ik weet niet waarom of hoe dat gevoel er is gekomen.

"Moe, moe!" ze schreeuwt het op fluistertoon.

"Als hij moe is gaat hij maar op zijn eigen bank liggen".

Ik weet niet wat ik moet zeggen.

"Ik weet heus wel wat jullie van plan waren" zegt mam.

"Ik ben zelf ook jong geweest, maar je bent 13 jaar, Pip, 13!"

Ik snap niet wat ze bedoeld. Ik weet niet was ze bedoelt.

Waar heeft ze het over?

Ze drukt me tegen haar aan. Een soort van knuffel van één kant.

"Zoenen is niks voor jou Pip daar ben je nog te jong voor, echt waar".

Ik kijk omhoog. Hoe komt ze er ooit bij dat ik met Jip zou gaan zoenen. Ik kan hem pas net. Maar dat weet mijn moeder natuurlijk niet. Ik heb haar gezegd dat hij in mijn klas zit.

Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Dus knuffel ik haar terug.

'Hij is niet mijn vriendje mam' ik glimlach. Ik hoop dat ze het voelt door jaar shirt. Dan weet ze dat het goed is.

BONK!

Ik schrik me rot.

Wat is dat?

Ik laat mijn moeder los en doe de deur open. Het geluid kwam hiervandaan.

Ik kijk de kamer rond en stop bij de bank. Mijn blik gleed naar onder.

Jip lag niet meer op de bank

Jip lag op de grond!