17 again | taekook

21; ben hasta değilim

MERRRHABALAR 132K OLMUSUZ HEEEYTTTT

NEYSE acıkcası bu bolumu yazarken agladım...
ILK DEFA BU FICTE AGLIYORUM cunku 1 sene once kendim bizzat yasadıgım seyleri malsf jungkooka yansıtıyorum
uzgunm dostlar 💔💔
eski anılar aklıma geliyo yazarken ama yapck bir sey yok💔💔

IYI OKUMALARRRR!!

***

Jeon Jungkook

"Hayır, hayır..." İç çekiş sesiyle birlikte birkaç adım sesi. "Bugün gelemem ki."

Kuş sesleri...

"Gelemem diyorsam gelemem."

"Onu yalnız bırakamam."

Bu seslerle birlikte gözlerimi yavaşça araladım. Tam açamıyordum ve yorgun hissediyordum. Açar açmaz etrafa baktım ve evde olmadığımı fark ettim. Yatıyordum fakat odamda değildim. Göz ucuyla sağ tarafıma baktım ve serum askısıyla karşılaştım. Daha sonra çatık kaşlarımla birlikte gözüm kollarıma kaydı. Serum bağlanmış olan kollarıma. Şu an bir hastane odasındaydım ve hiç olmadığım kadar bitkindim.

"Ah, uyandın mı?"

Tanıdık sesi duymamla başımı diğer tarafa çevirdim ve telefonu kapatıp heyecanla yanıma gelen Taehyung ile karşılaştım. Tam yatağın kenarındaki koltuğa oturdu ve uzanıp elimi tuttu.

Elimi tuttu.

"Nasıl hissediyorsun?"

Onu net görebilmek için gözlerimi sıkıca yumup tekrar açtım. Büyük bir dikkatle bana bakıyordu. Sessizce konuştum. "Sanırım iyi..." dedim ve tavana baktım. "Ne zamandır buradayım?" Hastane odaları beni oldum olası germişti. Küçükken hastaneye gitmemek için ağlayan birisine-yani ben- bu kadarı fazlaydı.

"Dün akşam bayıldığından beri." dedi ve ekledi. "Hatırlıyorsun değil mi?" Sorusuna karşılık başımı salladım. Kendimi dayanamayıp onun kollarına bırakmıştım ve sonra ne olduğunu bilmiyordum. Camdan baktığımda havanın aydınlık olduğunu görmüştüm. Yani buradan anlayacağım, saatlerdir hastanedeydim. Ve sanırım Taehyung bunca saat benimleydi.

"Annem nerede?"

"Annen doktorla konuşuyordu en son." dedi ve sonra kapıyı işaret etti. "Soobin burada kalmak için okula gitmedi ama birkaç dakika önce bir şeyler yemek için dışarı çıktı. Baban işte ama gece çok endişeliydi." Heyecanla konuşmasına devam etti. Ben ise olanları kavramaya çalışıyordum. "Sabahtan okula gelmediğin için Jimin merak etti ve Soobin'e mesaj atıp sordu. O da hastanede olduğunu söyledi. Okuldan sonra seni görmeye gelecekmiş. Çok korktu." Sonra gülümsedi ve gururla kendisini işaret etti. "Bense hayat koçun olarak yapmam gerekeni yaptım ve bugünkü derslerimi ekip yanından bir saniye bile ayrılmadım!"

Şaşkınlıkla ona baktığımda gözlerini kırpıştırdı ve biraz daha yaklaşıp fısıldadı. "Ona sakın bunu çaktırma ama Soobin tüm gece başında ağladı."

"Cidden mi?" diye sordum. Kandırma ihtimali çok yüksekti. Soobin'in benim için ağlaması imkansız gibi bir şeydi ve milyonda bir ihtimali vardı. "Cidden!" diye kafasını salladı. "Elini tutup ağlıyordu bir ara."