Bir gerçek aile hikayesinden çok daha fazlası. Aşk, arkadaşlık, aile...
Her şey bu hikâyede:)
"Bu şarkıyı bizim için çok özel bir kadına yazdım. Bu kadın hepimizin hayatında büyük bir yer kaplıyor. En çok da benim. O olmasaydı bu yerlere gelemezdik...
Umarım hepiniz iyisinizdir ve keyfiniz yerindedir. Güzel olduğunu düşündüğüm bir bölümle geldim. Fazla uzatmak istemiyorum umarımbölümübeğenirsiniz.
Keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4. Bölüm: "Yemek."
Henüz saniyeler geçmesine rağmen kapının açılmasıyla bir adım gerilemiştim. Kapıyı bu kadar çabuk açmaları beni şaşırtmıştı.
Pusuda mı bekliyorlardı?
Karşımda bana ağızları kulaklarına varacak şekilde gülerek bakan Ekrem ve Ebru Korlu çifti bulunduğum durumu sorgulamamı sağlamıştı. Biyolojik olarak kızları olsam bile ne onlar beni, ne de ben onları tam olarak tanımıyordum. Korlu ailesi hakkında tek bildiğim şey oldukça köklü bir aile olmalarıydı. O da sosyal mecralar sayesindeydi. Onun dışında birbirimize tamamen yabancıydık.
Onlar ise benim adım ve reşit olur olmaz değiştirmiş olduğum soyadım dışında hiçbir şeyimi bilmiyorlardı. Bunlara rağmen nasıl oluyordu da hayatlarında iki kere gördükleri bir yabancıya bu sıcaklıkta yaklaşıyorlardı?
"Hoşgeldin Eftalya, buyur geç." Ekrem Korlu'nun sesi ile düşüncelerimden sıyrılarak kapıdan içeriye doğru ilk adımımı attım. Ayakkabılarımı kenara çıkarıp doğrulduğumda hafif gülümsemeye çalışarak cevap verdim, "Hoşbuldum Ekrem Bey."
"Bizi kırmayıp geldiğin için teşekkür ederiz kızım." Ebru Hanımın araya girmesiyle gülümsememi bozmayarak ona baktım. "Rica ederim Ebru Hanım."
İnsanlar bana nasıl yaklaşırsa benden aynı şekilde karşılık alırlardı. Gayet güzel davranıyorlarken saygısızlık etmek saçma olurdu. Davranışlarım her ne kadar temkinli ve içten içe yapmacık olsa bile bunu onlara yansıtmamaya çalışıyordum.
Resmiyetimi koruyarak verdiğim cevaplarla beraber karı koca birbirine bakmış, tekrardan bana dönmüşlerdi. "Geçelim istersen." Ebru Hanımın söylediği şeyle onlar önden bir şekilde yürümeye başladıklarında ben de bu çifti takip ediyordum.
Uzun ve görkemli olmasına rağmen gayet sade ve hoş duran bir kapısı olan yere giriş yapmamızla beraber koltuklarda sırasıyla oturan, hepsi erkek olmak üzere beş kişi görmeyi beklediğim bir manzara değildi. Bizim içeri girmemizle beraber kendi aralarındaki hararetli konuşma bir anda son bulmuş, bakışlarının odağı biz olmuştuk.
Odak noktası haline gelmemle beraber duruşumu dikleştirmiştim. Çekingen veya utangaç biri değildim. Hiçbir zaman olmamıştım. Ortama göre davranışlarım şekillenirdi.
Gözlerimi hepsinin üzerinde dikkatli bir şekilde gezdirirken onlar da beni aynı dikkatle baştan aşağı süzüyorlardı. Bakışlarımı onlardan çekerek Korlu çiftine döndüğümde Ebru Hanım açıklama gereği duymuş olmalı ki hemen söze girmişti.
