Bir gerçek aile hikayesinden çok daha fazlası. Aşk, arkadaşlık, aile...
Her şey bu hikâyede:)
"Bu şarkıyı bizim için çok özel bir kadına yazdım. Bu kadın hepimizin hayatında büyük bir yer kaplıyor. En çok da benim. O olmasaydı bu yerlere gelemezdik...
Bu aralar Finifugal için ilham perilerim hiç durmuyor. Yazdıkçayazasım geliyor umarımböyle devam eder.
Ama Kuzgun'a bölüm atamıyorum ve bu gerçekten moralimi bozuyor. Tümden kaldırsam sonra tekrar yayınlasam bütün emeklerim gider, ki bu benim asla istemediğim bir şey.
Neden böylebir sorun oldu onu da anlamıyorum. Bu kitabımabölümatabilirkendiğerkitabımabölüm atamamak o kadar moralimi bozuyor ki.
Neyse canlarım fazla uzatmak istemiyorum.
Keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3. Bölüm: "İlk Adım."
"Güzelim," Pars'ın boğuk sesini duyduğumda kıpırdanarak yanımdaki bedenine daha çok sırnaştım. "Kalk hadi derse geç kalacaksın."
"Pars çok yorgunum." dedim ve gözlerimi yarım yamalak açarak yüzüne baktım. "Sen gitsene benim yerime." dediğimde güldü. Belimi tutan elleri beni daha çok kendine çektiğinde kafamı çıplak göğsüne koydum.
"Çocukların sen varken beni tercih edeceklerini sanmıyorum deniz kızım." dediğinde hafif gülümsedim. Her ne kadar yorgun olsam bile yorgunluğumu kenara atarak yatakta doğruldum.
Haftada iki gün yetimhanedeki çocuklara gönüllü olarak bale dersi veriyordum. Onlarla geçirdiğim saatler benim için paha biçilemezdi. Onların bir kaç saatlik bile olsa mutlu olduklarını görmek ve buna sebep olmak eşsiz bir duyguydu benim için.
"Kendine haksızlık etme, seni seviyorlar." deyip yanağına küçük bir öpücük bıraktım ve yataktan kalktım. Pars da müsait olduğu zamanlar gelip çocuklara mini konser veriyor, onlara gitar çalmayı öğretiyordu. "Olsun o kadar." diyerek kollarını kafasının altında birleştirip tekrardan yattığında onun bu hâline göz devirdim.
Yeni uykumdan uyandığım için bozulmuş olan at kuyruğu saçlarımı serbest bıraktığım anda gelen rahatlama hissiyle gözlerim kapandı. Dün çözmeyi unutmuştum ve şuan yaşadığım rahatlama hissinin eşi benzeri yoktu. Saçlarımı karıştırarak banyoya adımladım. Aynanın karşısına geçtiğimde her zamankinden daha farklı olduğumu bir kez daha görmüştüm.
Göz altlarım son bir haftada yaşadığım şeylerin getirisi olarak daha bir çökmüş, stresten yüzümde fısırtılar oluşmuştu. Daha fazla yüzümü incelemeyi bırakarak soğuk suyu açıp yüzüme çarptım.
