𝚃𝚎̈ 𝚅𝚎̈𝚛𝚝𝚎𝚝𝚊 𝚝𝚎̈ 𝙿𝚊𝚝𝚑𝚎̈𝚗𝚊 ✓

Kapitulli 2

Të mendosh se çfarë të shkruash është më e lehtë sesa t'a shkruash në të vërtetë atë. Sapo fillon të shkruash disa fjalë, bllokohesh e më pas mendon se nuk duhet të shkruash më asnjëherë libër.

Ndodhem përballë laptopin tim sërisht dhe sërisht s'po mund të shkruaj, Kleoni ka dal për shëtitje së bashku me vajzën. Ndërsa unë qëndroj këtu me vetminë time, përpiqem të shkruaj por asgjë s'po shkruaj. Në të vërtetë s'po mund të shkruaj sepse s'di nga t'ia filloj të tregoj për jetën time. Kam jetuar një jetë të thjeshtë, me një familje që duhet të ishte si familja që ëndërroja. Hap Youtube në vend të Wordit, thjesht doja të dëgjoja një muzikë që të qetësohesha e pse jo, mbase fjalët mund t'më vini. Marr disa fleta që ndodheshin diku aty në cep të tavolinës sime të punës dhe stilolapsin, filloj të shkruaj.
Po shkruaja, por cfarë po shkruaja? Përse s'mund të flisja për jetën time por mund të flisja për të dashurin tim të parë, mbase ngaqë ai ka qenë gjëja më e bukur që mund të kujtoj nga e kaluara. Letrat që po shkruaja ishin humbje kohe por s'më intereson, duhet të shkruaja cfarë po ndjenja e po mendoja sepse përndryshe fjalët do më ktheheshi në një barrë të rëndë. Këto letra askush përveç meje që po i shkruaja, askush tjetër s'ka për t'i lexuar, as edhe personi që po i shkruaj.

Ndërsa po shkruaja në ato fleta të bardha, humbas në të shkuarën, duke harruar se ku ndodhesha dhe po jetoja sërisht të shkuarën time për herë të dytë.

- Mami, ne të dyja po dalim- i them mamit ndërsa dal nga shtëpia dorë për dore me motrën time të vogël

- Kini kujdes dhe kthehuni shpejt- si gjithmonë mami do na jepte këshillat e saja

- Nori - dëgjoj Françeskën që po më thërriste, vrapoj drejt saj. Ndodheshim tek parku i lodrave, ku luanim gjithmon

- Cfarë ke Françeska?- pyes e shqetësuar pasi e gjejë atë.

Përballë nesh qëndronte një burrë me thikë në dorë, dal para Franceskës që t'a mbroja atë si një motër e madh që isha. Kush e dinte që ajo do ishte dita që do ndryshonte gjithë jetën time qoftë për keq e për mirë. Përshkak të asaj dite, humba disa nga njerëzit që doja më shumë dhe fitova një person të dashur për mua.

- Vrapo, shko për në shtëpi- i them duke bërtitur Françeskës që të largohesh. Isha e lumtur që motra arriti të largohesh nga aty.

- Ti do vish me mua, fëmijë problematik. Le të marrim disa lek me ty- Burri me thikë në dorë, më rrëmben dhe shkojmë shumë larg nga shtëpia ime. Çfarë donte të thoshte ai me fjalën lek?

- Dua të shkoj në shtëpi- i them si një fëmij e vogël që isha, por përgjigja që mora ishte një shpullë e fortë.
Rrëmbyesi më çon në një shtëpi që edhe minjtë do kishin frikë të qëndroni aty, aq e tmerrshme ishte dhoma. Më ul poshtë duke përdorur forcën e tij, më lidh duart dhe këmbët. Sikur të ishte kjo e gjitha. Nuk e dija që ai ishte një përdhunues, me dorën e tij m'i kap fortë të dyja faqet.

-Mos u tremb, asgjë e keqe nuk do të bëj. Por do të çoj në parajsë, ti je e paprekur, je e njomë. Mezi po duroj të të prek- fliste duke harruar që përpara kishte thjesht një fëmijë 7 vjeçar.

Zbërthen rripin e tij, ndërsa unë e shikoja pa e ditur se çfarë do më ndodhte ose çfarë më priste. Do përballesha me një realiteti të hidhur që mendoja se nuk ekzistonte. E si mund t'a dija unë, kur e mendoja botën plot me ngjyra, dija lodrat e lojërat. Zbërthen tutat e tij të cilat i ranë deri tek gjuri i tij, më kap fortë prej flokëve e më afron ndaj vetes. Çfarë do që ishte duke bërë, nuk doja që t'a bënte. Zilja e telefonit. E mbaj mend atë zilen sepse më shpëtoi prej një përdhunimit seksual. Një zile thjeshtë acaruese e telefonit për mua ishte melodia më e bukur, zilja e shpëtimit tim.