the language of flowers. | jaywon

1 . 2

— 𓆤 —

güneşli bir gün, dışarıdaki çocuklar oyunlarına devam ediyorlar, kuşlar en güzel şarkılarını bugün de sergiliyorlar ve jungwon, jungwon ise en özel duygularını bugün de yaşıyor. hiç jungwon'un yapacağı bir hareket olmayan işi ve dükkanı erken kaptma, bugün ilk defa gerçekleşmişti. birkaç gündür kafasında planladığı bir şey vardı, çok da uzun olmayan bir süredir tanıştığı çocukla bir sürü anı biriktirmişti. kendisine bir sürü yemek ısmarlanmıştı, bunu bahane bilerek bugün yine çocuğu görecek ve yemek teklifinde bulunacaktı. ne kadar reddedileceğinden korksa da denemekten zarar gelmezdi, ayrıca jongseong kadar nazik birisi bu teklifi elinin tersi ile itemezdi, onu ne kadar kısa süredir tanıyor olsa da en azından bu kadarını biliyordu.

çiçekçi dükkanının kapısını kilitledi ve kepenklerini indirdi, yemek derken oldukça bir süre işe geri dönmeyecekti. bu yüzden de dükkana tekrar uğramayacağını ve buluşmalarının hemen sonrası direkt olarak eve gideceğini varsaymıştı. güneşin aydınlattığı sokaklarda, çiçeklerini dökmeye başlayan ağaçlar da vardı. birkaç yaprak güle oynaya yürüyen gencin başına düşüyor, saç telleri arasında takılıyordu. kulaklığında çalan şarkıyla birlikte şu an bulduğu huzuru başka hiçbir yerde bulamayacağını düşündü, kafasını tamamen boşaltıp ana odaklanmayı hedefledi. kulaklığındaki şarkıya eşlik ederken bomboş zihninden tek geçen şey siyah saçlar, koyu kahverengi gözlerdi. birkaç gündür aklında kurduğu plan bir yana, birkaç gündür aklını meşgul eden bir başka şey de jongseong idi.

나지막한 바람 창틈으로 새면
(pencereden içeriye hafif
bir esinti geldiğinde)
네 숨결이 닿을 것 같아
(nefesin bana dokunuyormuş
gibi hissediyorum.)

yolda ilerlerken diğer yandan da jongseong'a geleceğine dair mesajlar atmayı ihmal etmemişti, dersi varsa da bir süre bekleyebilirdi. kampüse varmasına on dakika gibi kısa bir süre kala bir mesaj yolladı.

— 𓆤 —

jungwon
hyung! birazdan kampüsünün önünde olacağım, bir şeyler yemek ister misin?
bu sefer benden!
(12.04 p.m.)

— 𓆤 —

bir başına yol boyunca keyifli vakitler geçirmesinin ardından beklenildiği gibi kısa sürede kampüsün önüne vardı, yürürken de vardığında da telefonunu kontrol etse de ne bir bildirim gelmişti ne de mesaj görüldü olmuştu. derste olabileceği ya da çalışıyor olabileceği ihtimalini düşündü, kampüsün bahçesindeki giriş kapısına yaslanıp mesaj gelmesini ya da gence rastlamayı bekledi. bir süre sonra da beklenenlerden birisi oldu, uzak olsa da seçilir bir şekilde jongseong ve birkaç kişi bahçe kapısına doğru yürüyordu. ancak jongseong o kadar mutlu gözüküyordu ki, diğerleri ile olan kahkahaları jungwon'a kadar ulaşıyordu. tekrardan mesaj kutusunu kontrol etti, bir mesaj ya da mesajın okunduğuna dair bir işaret yoktu. bir plan yaptığını ve vaktini kendisi için ayıramayacağını düşündü, yaslandığı kapıdan doğrulup kampüsün bahçesinden çıktı. çıkmasıyla elleri telefonuna, parmakları da klavye tuşlarına gitti.

— 𓆤 —

jungwon
hyung! birazdan kampüsünün önünde olacağım, bir şeyler yemek ister misin?
bu sefer benden!
(12.04 p.m.)
hyung, bir işim çıktı... yemeği daha sonraya erteleyelim! ^^
(12.25 p.m.)

— 𓆤 —

jongseong, kısa sürede gözden kaybolan, kampüsten çıkan bedene dikkat kesildi. onun sessizleşmesiyle dikkatlerini o yöne veren grup arkadaşlarından birisi de siyahlı gence sordu. "jongseong, ne oldu?" jongseong, dikkatini bahçe kapısından çektikten sonra yönetilen soruya cevap verdi. "sanırım birini bir tanıdığıma benzettim sadece." daha sonrasında kampüsten grup olarak çıkış yaptılar ve bir şeyler içmek için yakınlardaki kafelerden birisine gittiler. telefonu uzun süre sessizde olduğu için jungwon'un mesajlarına ise sadece akşam eve geçmesiyle bakabilmişti jongseong, o kadar zaman genci beklettiği için kendine küfürler savurmuştu.

jongseong
jungwon... mesajına geç bakabildiğim için üzgünüm.
kendimi affettirmem için yarın akşam bana gel, sana ellerimle büyük bir ziyafet hazırlayacağım.
(09.36 p.m.)

— 𓆤 —

bu bölümün yarısını elsvie 'ım yazdı sayılır 😭
bölüm biraz gecikti kusura bakmayın, paslanmış gibi hissediyorum :((