OPERATION :MEND MY BROKEN HEART(On-going)

CHAPTER FOURTY SEVEN

(A:N:Hi Babies👋..kamusta kayo?Sorry for the slow updates..You mameh au been busy this fast few days..So ayun as long as I can I'll give you an update..so much for that..enjoy reading)

ANNOUNCEMENT

CHARM POV

I can't really focus on my studies because I still thinking about Keil which is I shouldn't have.

It kept bugging and bugging me every minute.It's honestly torturing me.

Even if I didn't even glance at him I still know that he was looking at me and I can't help but to pretend that I dont care because if I does mas lalo lang siyang makakakita nang dahilan para komprotahin ako.

At talagang hindi ako makaka iwas sa kanya dahil alam kong hindi niya ako titigilan hanggat hindi siya nakaka kuha nang sagot sakin.

'Am I worried bout him?No!Why whould I be?'

Matapos niya akong sabihan na nag seselos kay Felisha.Ang kapal naman nang muka niya para sabihin iyon.

At bakit ako mag seselos kay Felisha?Anong dahilan?Anong namang karapatan ko?.

Alam ko ang lugar ko at hindi isa doon ang planong mang himasok sa kanila.

At anong namang iniisip niya para sabihin niyang nag seselos ako kay Felisha?Iniisip niya bang may gusto ako sa kanya?

Ako?Mag kakagusto sa kanya?Malabo eh halos hindi nga ako nag papaligaw tapos mag kakagusto lang ako sa kanya?

Pero what if nga tama sina Cherry na hindi naman ako magagalit sa kanya kung wala akong nararamdamang iba.

'Am I catching feeling for him already?'

But that's imposible really imposible.Alam ko sa sarili ko na hindi pa ako handang bukasan ang pinto nang puso ko para subukan muli mag mahal.

(A:N:BINTANA NANG PUSO MO BHE NAKA BUKAS PA..HAHAHA.. CHARENG🤣)

Natatakot akong mag risk at masaktan  nanaman.Ayokong mag mahal muli at maiwang ako nalang ang nag mamahal.

Ayokong maubos nanaman ako sa taong hindi man lang ako papahalagahan sa huli.Nakakasawa na ata nakakapagod.

Ang alam ko lang ngayon ay hanggat hindi pa ako nakaka siguro ay hindi ako nararapat na makaramdam nang pangamba which is kinakabahan ako dahil unti-unti na akong nakakaramdam nun.

Halo halong emosyon na hindi ko naman dapat na nararamdaman.

Kamalas malasan pang nasabi ko sa kanya na nasasaktan ako sa mga ginagawa at ipinapakita niya.Mga kilos at galaw niyang hindi ko maintindihan.

Ang hirap sobrang hirap,nasasaktan ako pero wala naman siyang magagawa doon,tunay ngang ako lang talaga ang makakatulong sasarili ko na maka angat at umayos sa sarili ko.

Pero hanggang kailan?Hanggang kailan ako dapat na ganito?Habang buhay?Hanggang sa mamatay?Bakit ba kasi ang hirap nang buhay imbis na maging lighten ang problema mas nagiging deeper pa.

To be honest hindi ko na talaga alam ang gagawin ko.kahanga hanga lang nga at kinakaya ko pa lahat lahat nang ito.

Pamula pa noong mayroong muntik nang pumatay sakin na siyang hindi ko pa sinasabi kay Kuya.

Dahil ayoko siyang mag alala at ikulong nalang ako sa bahay.Kahit ayoko namang masinungaling ay ginawa ko para lang hindi na ako kulitin nitong mga kaibigan ko.

Pero hindi ko alam kung hanggang saan ko ito itatago sa kanila at kay Kuya dahil tiyak ko malalaman at malalaman nila ang katotohanan.

Wala naman kasing lihim ang hindi nabubunyag at isa pa iyon sa ikinakatakot ko.