Electricity || Arctic Monkeys

10: Chardonnay

Głośny, agresywny dźwięk przychodzącego połączenia przedarł się przez moją głowę. Jęknęłam i z największym wysiłkiem, na oślep sięgnęłam ręką po telefon leżący na stoliku nocnym. Odgarnęłam z twarzy włosy, które przesłoniły mi obraz i ospałym, niedokładnym ruchem przeciągnęłam po ekranie zieloną słuchawkę.

– Tak, słucham? ­– wychrypiałam markotnie, wygodniej sadowiąc się na łóżku.

– Cześć, Malvoe. Obudziłem cię?

Z nikim innym nie pomyliłabym tego barytonu. Szereg wspomnień z ubiegłej nocy zalał mój umysł, powodując, że leniwy uśmiech wpłynął na moje usta. Środkiem mojego kręgosłupa zbiegł szereg miłych dreszczy.

– Obudziłeś. – wymamrotałam w odpowiedzi, ziewając. Szybkim ruchem odsunęłam telefon od ucha, by zerknąć na godzinę, po czym z wolna kontynuowałam. – Ale nic nie szkodzi, bo i tak już późno. Co się stało, że dzwonisz i... gdzie ty w ogóle jesteś?

– Jesteśmy u Liama. To znaczy stoję przed budynkiem. Mam przerwę na szluga, bo chłop wyprowadza mnie z równowagi. – odparł i choć w jego głosie wyraźnie wybrzmiało poirytowanie, to wyczułam także luźną nutę rozbawienia.

– Rozumiem. – odparłam, przecierając dłońmi opuchnięte oczy. – Oby szybko poszło.

– Dzwonię, bo Catalina ma dzisiaj wpaść, ogarnąć gdzieniegdzie. I jako, że powoli zbliża się godzina jej przybycia, a ona oddała mi klucze, gdy wyjeżdżała na urlop to...

– Catalina? – uśmiechnęłam się, zaciskając i rozprostowując palce na białej poszwie kołdry. – Zdążyłam się stęsknić. Pewnie, otworzę jej.

– Dziękuję. Powinienem wrócić niedługo, skoczę jeszcze tylko na zakupy. I... – jego wypowiedź przerwało słyszalne, ciężkie westchnięcie. Założyłabym się, że właśnie w tamtej chwili rzucał niedopałek na ziemię i przydeptywał go butem. – A gdyby coś się działo, to dzwoń, dobrze?

– Dobrze. 

A potem bez słowa rozłączył się, zostawiając mnie osamotnioną w jego własnej sypialni.

Ponownie opadłam w pościel, nie mogąc powstrzymać głupiego, szerokiego uśmiechu, który wywołał swoimi słowami. Jeszcze chwilę leżałam, wpatrując się w sufit, a kiedy na dobre opuścił mnie senny letarg, rozciągnęłam ramiona i powoli zwlekłam się z łóżka.

Przeglądając media społecznościowe, doczłapałam do łazienki. Pozwoliłam sobie na nieco dłuższą niż zwykle kąpiel i wykonałam rozległą pielęgnację. Przebrana w luźne, czarne spodnie i biały t-shirt należący do Alexa, zbiegłam do kuchni, by przygotować sobie herbatę.

Znalazłam się tam akurat w chwili, gdy zapukała Catalina. Poczułam wzbierającą się ekscytację, na myśl, że ją zobaczę i w kilku podskokach znalazłam się przy drzwiach. Z rozmachem otworzyłam drzwi. Kobieta, jednakże, zajęta była szukaniem czegoś w swojej torebce i chwilę zajęło jej zorientowanie się, że w ogóle ktoś przed nią stoi.

Wtem jednak, uniosła głowę i jej zmarszczone brwi wystrzeliły do góry. Cofnęłam się o krok, by zrobić jej miejsce w przedpokoju.

– ¡Hola bebé!  Jak ja cię długo nie widziałam... – krzyknęła, stawiając swoje torby tuż obok drzwi. Objęła mnie swoimi silnymi, spracowanymi ramionami i wyściskała. – Jesús María, ależ ty się zmieniła, dziecko... – obejrzała mnie ze wszystkich stron, a następnie jeszcze raz przytuliła. Odwzajemniłam uścisk, czując, jak przez ciągły wyszczerz, wszystkie mięśnie twarzy zaczynał powoli chwytać piekący skurcz.

Catalina była niską, przysadzistą kobietą, która kojarzyła mi się z najcieplejszą i najbardziej rozrywkową ciotką. Pochodziła z Hiszpanii i mimo że wychowała się w Anglii, szczerze kochała swoją ojczyznę i jej kulturę. Często odwiedzała tam rodzinę, dlatego często też brała urlop, lecz zawsze, gdy wracała, przywoziła do ponurego Sheffield dostatecznie dużą dawkę Słońca, by rozweselić je od zachodu po wschód.