Novel of Yesterday's Memories (Campus Series#2)

Chapter 30

"Christian..."

Parang umurong ang mga luha ko ng makita ko si 'ya. My heart fluttered because I saw him again, damn after three years I saw him again. But my heart also fell when I saw him in that wheelchair. Even though he was wearing a hospital gown, I can see his pale skin.

Pero umugtong pa din sa loob ko ang galit. Na parang gusto ko isumbat sa kanya ang karanasan ko noon. 'Yung mga iyak ko tuwing gabi, at magliliro ko sa sarili. Pero wala. Ang hina ko pagdating sa kanya. Sobrang hina ko kapag si 'ya na.

Namayat na din si 'ya, at sobra na ang pinapayat. Mukhang hindi na makakin ng tama at sa oras. And that is like me... being sick.

Hindi ko maiwasang magalala at magtanong sa sarili ko. I left him in the hospital, with that clothes also. And the real thing bothering me is why is he wearing that again?

"Anong ginagawa mo dito?" Kaswal pero bakas ang galit sa tono ng pananalita ni Dale. Nakakunot din ang noo niya.

Christian gulped before glancing from my side. Napalunok din ako dahil sa nahihirapan niyang mukha. Parang kahit anong oras ay babagsak na si 'ya.

Parang biglang napukaw ang puso ko. Hindi ko si 'ya iniwan ng ganito. I want him to be happy and chase his dreams! Pero bakit ganito si 'ya haharap sa akin?

For the past three years. I dreamed of him being happy and successful. Na kapag bumalik si 'ya, parang ang layo niya na. Parang matatakot na akong lumapit muli dahil parang hindi katulad ko ang nararapat sa kanya. Na dapat, nambaba ako.

But it happened the opposite.

Bumalik si 'ya ng atensyon kay Dale. "I-I just wa-want to talk to M-Mattia for some time." Nahihirapan na paalam niya kay Dale. "W-Would you mind that?"

Dale takes a deep breath before opening the door widely. Mukhang may gusto pa si 'yang sbaihin pero hindi na niya sinabi. Instead, he let Christian enter the room and step out of the room to give us some privacy.

Muling tumingin sa akin si Christian bago dahan-dahang sumimlay ang ngiti sa labi niya. Hindi ako naglabas ng reaksyon, nakatingin lang ako sa kanya ng deretsyo. Pero sa loob ko, masaya ako ng makita ko si 'ya muli.

He rolled his wheelchair, having difficulty doing that. Mukhang matamlay na din si 'ya at dahil 'yon sa sakit niya. Napaisip tuloy ako kung anong nangyari sa kanya noong umalis ako. I suddenly felt guilty, I mustn't leave. Instead, I should maybe take care of him that time. Kita namang nahihirapan na din si 'ya noong mga oras na 'yon.

Gusto ko si 'yang tulungan, pero hindi ko pa kayang tumayo magisa. Pati nga kapag uupo ako ay ang kama ko ang nataas, tumitiklop ito at nagfoform ng obtuse angle.

Napapapikit pa si 'ya sa kirot maya't-maya. Napapaattempt akong tumayo kapag ganon, ngunit napipigilan din ng sakit ang pagtayo ko.

As soon as he reached me, he stopped beside me and tried to held my hand. Namuo din ang mga butil ng luha sa mata niya.

"A-Are you... doing okay?" He asked when he finally hold my hand.

Gusto kong sabihin sa kanya na simula noong umalis si 'ya, pinilit ko pero hindi ko kinaya. Na kapag naaalala ko si 'ya, hindi ko maiwasang malungkot at umiyak. I was shouting for his name every night. Badly wanting for him to comeback, and when he was in front of me now... I don't know what to say.

"Have you missed me, Mattia?"

Of course, I was. And I want to tell him that. But bringing up hope is not a wonderful thing to do. Maybe he already settled, like me. Baka nalaman niya lang na nandito ako kaya niya ako pinuntahan.