LOST || ✓

Prolog

8 miesięcy później

Dokładnie tyle czasu minęło, odkąd Axel Shane został zabrany na oczach swojej dziewczyny przez obcych mężczyzn.

Jego przeszłość nie była dobra i oni o tym wiedzieli. On też wiedział. Był na to wszystko gotowy, dlatego postanowił oddać się uczuciu do niej. Mimo, że siedemnastolatka zdawała sobie sprawę z tego, że chłopak najprawdopodobniej już nie żyje, nie dopuszczała do siebie tej myśli. Bo wierzyła. Bo przecież on zawsze mówił, że nadzieja umiera ostatnia. I mimo, że wszystkie inne rzeczy już dawno ją opuściły, to w jej sercu wciąż była nadzieja.

Nadzieja, że on żyje.

I nawet teraz, siedząc w punkcie widokowym, gdzie kiedyś ją zabrał wspominała wszystkie chwile z nim. To jak właśnie w tym miejscu zapytał ją, czy chce być jego. Bo on czuł, że jest jej i chciał, aby i ona poczuła to samo.

Paląc kolejną paczkę papierosów wpatrywała się w światła miasta. Często tu bywała. Lubiła to miejsce, bo kojarzyło jej się z nim. Bo miała nadzieję, że gdy pewnego razu tam przyjdzie, on tam będzie. Znów podglądają razem tej piękny widok.

Na zmianę zaciągała się papierosem i popijała tequilą. Nie mogła. Wróć, mogła. Bo nie leczyła się już. Pozwalała swojemu organizmowi ją wykończyć, a nawet mu w tym pomagała, wypalając po kilka paczek dziennie i pijąc najróżniejsze alkohole.

W tym samym czasie zadzwonił jej telefon. Była to jej siostra, z którą rozmawiała stosunkowo rzadko. Jeśli już to skakały sobie do gardeł.

- Haloooo - przeciągnęła brunetka, opadając głową na swoje kolana.

- Mary, musimy pilnie porozmawiać. Wracaj do domu.

- Ale ja nie chcę.....

- Chodzi o Axela.

I Mary Claine nie potrzebowała ani słowa więcej. Zerwała się na równe nogi i chwiejnym krokiem poszła na parking taksówek. Jedną z nich dostała się do domu, gdzie jednak nie była w stanie porozmawiać z siostrą, ponieważ gdy tylko rzuciła się na kanapę, zasnęła.