Na szkolnym boisku

Adam, prawda i zapoznanie

Sebastian nie był zły. Może trochę zasmarkany, ale nie zły. To, że był dzisiaj cichy też nie było żadnym niepokojącym sygnałem, tylko oznaką zmęczenia, które wiązało się z przeziębieniem. Zresztą, Sebastian często był cicho, a Adamowi to odpowiadało. Nie musieli rozmawiać, żeby miło spędzać czas. Mogli, chociażby tak jak teraz, siedzieć na szkolnym korytarzu obok siebie, podczas gdy Sebastian rozgrywał partię pasjansa, a Adam zerkał mu przez ramię na ekran. Tak, Sebastian na pewno nie był zły. Adam odniósł po prostu błędne wrażenie i teraz niepotrzebnie się przejmował.

Sebastian kichnął kolejny raz i wyciągnął z kieszeni pomiętą chusteczkę.

– Na zdrowie – powiedział Adam, jakby nigdy nic. Po jego słowach Sebastian spojrzał na niego krótko, mrużąc oczy, na co on zareagował, jakby kiedyś coś. – Czyli jesteś zły? – zapytał.

– Nigdy więcej nie licz, że oddam ci swoją kurtkę.

– To nie tak, że ktokolwiek kazał ci to zrobić. – Wzruszył ramionami, nie przyznawał się do winy.

– To nie tak, że zrobiłeś to z pełną świadomością, że ci nie odmówię.

Adam zarumienił się. Odwrócił się w przeciwnym kierunku, żeby Sebastian tego nie zauważył.

– Ani trochę – przytaknął.

– Wcale. – Pociągnął nosem.

– Dokładnie.

Sebastian znów kichnął. Kolejny raz przetarł zaczerwieniony nos chusteczką, a gdy ponownie spojrzał na Adama, ten uśmiechnął się przepraszająco. Podniósł rękę, żeby pogładzić Sebastiana po plecach, ale w połowie ruchu dotarło do niego, że nie mógł. Byli w szkole. Cofnął się. Zachował swoje nieme wybacz, będzie dobrze dla siebie i niemal od razu zmienił temat, żeby zamaskować ten niezręczny gest.

– Jak ci idzie? Ile ci zostało do setnego? – Wskazał palcem na telefon Sebastiana i uruchomionego na nim pasjansa.

– Setnego? – Uniósł wyżej jedną brew i uśmiechnął się lekko. – Próbuję zdobyć dwusetny poziom w każdej wersji. Ale jest mniej ciekawie, bo teraz zamiast nowego tytułu co pięć poziomów mam Arcymistrz 1, Arcymistrz 2, Arcymistrz 3... – Wzruszył ramionami. – Sam rozumiesz.

– Szczerze? – Parsknął cicho, a potem pokręcił głową. – Ani trochę nie rozumiem. Ta gra wydaje się strasznie nudna.

– Trzeba trochę przy niej myśleć, może dlatego jej nie lubisz?

Adam prychnął i trącił Sebastiana w ramię, ale ten wcale się nie przejął tym skarceniem. Zresztą, żaden z nich nie traktował tej uwagi na poważnie. Wiedzieli o tym, to były tylko głupie przekomarzanki.

– Hej, twoja żona na nas patrzy – powiedział po chwili Sebastian.

Adam spojrzał w tym samym kierunku, co on i zacisnął usta, widząc obserwującą ich Alicję, do której mówił coś Hubert.

– Muszę jej powiedzieć, że się pogodziliśmy – westchnął Adam. Zgarbił się trochę, bo nie podobała mu się wizja konfrontacji z Alą. Jeśli sam jej niczego nie powie, ona pewnie i tak się domyśli, a wtedy zapyta, jak w serialach, kiedy on czy Hubert, który już o wszystkim wiedział, zamierzali ją poinformować o tym, że Adam zaczął się spotykać z Sebastianem na nowo. Potem oczywiście byłaby ta niezręczna cisza, bo żaden z nich nie wiedziałby, co odpowiedzieć, a Alicja by się obraziła. Cóż, obrazi się pewnie i tak, bo Adam brnął w relację z Sebastianem, mimo że wielokrotnie mu to odradzała, ale jeśli sam jej wyjaśni, co się zadziało, może nie będzie aż tak zdenerwowana.