အဆက္မျပတ္ျမည္ေနတဲ့ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ဝန္း အိပ္မွံုစံုမႊားနဲ႔ အသံၾကားရာကို လိုက္စမ္းေနရသည္။
ေပ်ာက္ေနတဲ့ဖုန္းကို ကုတင္ေဘးစားပြဲေပၚမွာစမ္းမိသည္။
"ဟယ္လို"
"ေဂ်ာင္ဝန္း မလာေသးဘူးလား
ဒီေန႔ ပါေမာကၡအခ်ိန္ ပါတယ္ေလ ခဏေန အတန္းစေတာ့မွာ ခုထိအိပ္ယာထဲမွာလားဟ"
ေဆာႏူ၏ စိုးရိမ္တႀကီးေျပာေနေသာ အသံဆာဆာေလး ထြက္ေပၚလာသည္။
"ဟမ္ ေအးေအး ခုခ်က္ခ်င္းထြက္လာၿပီေနာ္ ျမန္ျမန္ လာခဲ့မယ္"
တစ္ညလံုးငိုထားလို႔ ေဖာင္းအစ္္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင့္
ေခါင္းတစ္ခုကလံုးလည္း တူနဲ႔ထုခံထားရသလို ကိုက္ခဲေနသည္။
"အသည္းကြဲရတာလည္း မလြယ္ကူလိုက္တာေနာ္"
ေရခ်ိဳးခန္းကိုသံုးမိနစ္နဲ႔အၿပီးအစီး အျမန္ဝင္ၿပီး အဝတ္အစားကိုလည္း ေတြ႔ရာေကာက္ဆြဲဝတ္ရသည္။
ေအာက္ထပ္ကို ဒံုးဆိုင္းေျပးဆင္းလာေတာ့ မီးဖိုခန္းထဲကေမေမက မနက္စာစားသြားဖို႔ လွမ္းေျပာသည္။
"သားငယ္ေလး မနက္စာ စားသြားဦးေလ"
"မစားေတာ့ဘူး ေမေမ သားေနာက္က်ေနလို႔ ေက်ာင္းေရာက္မွ အဆင္ေျပတာ ဝယ္စားလိုက္ေတာ့မယ္"
ေျပးလႊားေနရင္းက ဧည့္ခန္းမွာ သတင္းစာဖတ္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ကိုေတြ႔ေတာ့ နည္းနည္းကိုယ္႐ွိန္သတ္ရသည္။
"ေမာနင္း ေဖေဖ သားေနာက္က်ေနလို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ တာ့တာ"
"ေဖေဖ လိုက္ပို႔ရမလား သား"
"ရတယ္ ရတယ္ သား ဘတ္စ္နဲ႔ပဲသြားလိုက္မယ္ သြားၿပီေနာ္"
အိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္သည္ႏွင့္ကားဂိတ္ကိုအျမန္ေျပးရသည္။
ဘတ္စ္က အၾကာႀကီးမေစာင့္ရလိဳ့သာေတာ္ေသးသည္။
ကားေပၚေရာက္မွ အသက္ဝဝ႐ွဴႏိုင္ေတာ့၏ ေဆာႏူကိုဖုန္းဆက္ရမည္။
"ဟယ္လို ေဆာႏူ ပါေမာကၡေရာက္ေနၿပီလား"
"ေအး ပါေမာကၡက ကိစၥ႐ွိလို႔တဲ့ အတန္းဖ်က္လိုက္တယ္ ငါခုပဲ ဖုန္းဆက္ေတာ့မလို႔ မင္း ျဖည္းျဖည္းသာလာခဲ့ေတာ့ ဒါပဲေနာ္ နီခီလာေခၚေနၿပီမို႔လို႔"
