ოთახში სამნი ვცხოვრობთ: მე, კოშკა და სევდა. კოშკა კატაა.
სანამ მოხუცი ცოცხალი იყო, კატა მხოლოდ ეზოში დაწანწალებდა, ჩემს ბინას არ ეკარებოდა. მოხუცი რომ მოკვდა, მე შემომეჩვია. თეთრია, შავი ლაქებით და ზოგჯერ მაღიზიანებს კიდეც, მაგრამ რა ვქნა, მეც შევეჩვიე მგონი.
ისე, მარტოობა კი უცნაური რამაა. მოხუცის სიკვდილი მაშინ გაიგეს, ხრწნის სუნმა ხის კარი რომ გაანგრია და ეზოს მოედო. იმავე დღეს ორი კაცი მოვიდა, ორივე მაღალი, ორივე გამხდარი, ორივე წელში მოხრილი. ერთ-ერთს თავზე იმდენი თმაღა შერჩენოდა, რამდენი ყვავილიც მიცვალებულს დააფინეს გულზე. სწორია, არც ერთი. დიდხანს ორჭოფობდნენ, თითქოს დაკრძალვის ხარჯებს ინაწილებდნენ, მერე რა მოხდა აღარ ვიცი, იმ დღეს ფანჯრები დავკეტე. ან რა უნდა მომხდარიყო? დამარხეს და დაივიწყეს. რა კარგია, დიდხანს რომ არაფერი გვამახსოვრდება ადამიანებს.
კატა რომ შემომეჩვია, დავნებდი და ოთახში შემოვუშვი. კოშკა დავარქვი. ეგ იმიტომ, რომ ხშირად გამეგო როგორ ურევდა ლაპარაკში რუსულს მოხუცი. ხოდა, "კოშკა" რატომ იქნებოდა ურგო? ორგინალურად არაორიგინალურია.
ჩემს ოთახს პატარა ფანჯრები აქვს. საღამოობით მესმის როგორ სუნთქავენ ხოლმე კედლები: ჩუმად, მშვიდად, მონოტონურად. კუთხეში სევდა ტირის. ერთხელ ვკითხე რა გატირებსო. ასე მიპასუხა, შენ დაგტირი, დედამიწას დავტირი და კიდევ იმ მოხუცს, სიკვდილსაც რომ შეეცოდაო.
მერე მეც ვიტირე.
კარგია, ტირილი მაინც რომ შეგვიძლია.
ოთახში სულ სამნი ვცხოვრობთ:
მე, კოშკა და სევდა.
და ჰო, კოშკა კატაა.
