ცრემლით გალეული ღამეები, ჩაშავებული თვალის უპეები და მთელ ფანჯარაზე გადაჭიმული სქელი ფარდები სუროსავით მეხვევა.
ბევრი რამ მენატრება, მაგრამ ყველაზე მეტად — სიმშვიდე.
ახლა ჩემს თავს რომ ვუყურებ, ადრინდელი სიცარიელის შეგრძნებაც კი შვებად მესახება.
იმ სევდიან ღრუბელს ვგავარ, ყველა მოცინარი ვარსკვლავი რომ ერიდება. გაურბის, რათა არ ჩააქროს მათი სინათლეც.
ეს-ესაა ძველ მეგობრებს გავესაუბრე და მივხვდი, მხოლოდ ჩემი ლურჯი სიზმრები დარჩებიან ჩემთან სანამ ბოლოს ერთად არ გავქრებით ორივე ისე, თითქოს არც ვარსებულვართ.
