"Yalvarmaksa." Ağırca yutkundu. "Yalvarıyorum." Göz bebekleri çektiğim acıların hüznünü taşıyorken, kıvranan siyah irisleri koyu karalığını kaybetmiş gibiydi. Acı çekiyordu. "İzmiray'ım ol, Karan'ın İzmiray'ı ol." Sert ve gür sesi işkencelerle boğuş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. Bölüm: ESARET
"Esir olduğum her bedendeyim, esaretin ruhlar alemindeyim. Duyuyor musunuz? Acıyla feryat eden haykırışlarımı. Hissediyor musunuz? Suskun kalbime vurulan mızrakları."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karan Baranoğlu & İzmiray Maraz
Zincir- Cem Adrian.
Keyifli okumalar, karanlığın zirveleri. Çokça 🖤 !
1. Bölüm: ESARET.
&
"Kalbi olmayan birinin kalbini söküp atamazsın." Hâlâ dip dibeyken, cesaretimi üstüme takınıp konuşmayı denedim. "Ruhu sömürülmüş birinin ruhunu daha fazla sömüremezsin. Canı canından çıkmış birinin canınıçıkaramazsın." Ben konuşurken, nefes almadığını işittim. Sadece sözlerime kitlenmiş, durduğumuz pozisyonu bir an olsun bozmamıştı.
Derin bir nefes almaya çalıştığımda, onun yakınlığı yüzünden alamadığım her nefese buruk bir bakış attım. Ben hiçbir zaman, insanlara basit gelen o nefesi soluyamamıştım. Şükür edilmeyen o şeye, tüm canım pahasına muhtaçtı bedenim. Açtı ruhum yaşamaya. Kalbimin ağrı ile attığı her saniye, acıyla kıvaranaraksıkışıyordu benliğim. Ruhumun içinde ki özgür İzmiray kapana kısılmış gibiydi. Korkuyla çırpınan küçük bedeni bir asır orada duracağındanbihaberdardı. O kapanın içine sıkışıp kalan küçük İzmiray, yalvarıp yakınsa da ölüler alemine kimse duymuyordu onun acıyla donanmış kalplerde izini bırakan çığlıklarını. Ruhum öyle bir hâl almıştı ki, artık bana bile ait değildi. Ölüydüm. Bedenen, ruhen.
