"Yalvarmaksa." Ağırca yutkundu. "Yalvarıyorum." Göz bebekleri çektiğim acıların hüznünü taşıyorken, kıvranan siyah irisleri koyu karalığını kaybetmiş gibiydi. Acı çekiyordu. "İzmiray'ım ol, Karan'ın İzmiray'ı ol." Sert ve gür sesi işkencelerle boğuş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ateş teninin tenime her bir değişinde bedenim cehennemin kor sıcağıyla yanıyordu. Yardım çığlıklarımı susturan nefesi, boynumda soğuk esintisini devam ettirirken her bir fısıltısı ölüm mektubumu sunuyordu ellerime."
İzmiray Maraz.
5. Bölüm: ÇIPLAK RUHLARIN İNTİHARI.
Mount Everest - Labrinth.
You - TwoFeet.
Yorum ve oy unutulmasın karanlık sislerimm.. Sizlere koca bir dünya 🖤 !!
&
Sözlerimle birlikte konuşma boyunca nefes alamadığımı fark ettim. Koca bir nefes, büyük bir yanılgı, korkunç bir vahşet ağırladı ciğerlerim. Yataktan hızla çıkıp, ayaklarımın üzerine dikildim ve bana doğru ağır ağır dönen yüzüne sabitledim her zerremi.
Gözleri bedenimi süzdü, uzun bir süre beni süzerek sustu. Bu suskunluk; konuşarak işkence etmesinden daha çok can yakıcı olmuştu. Ancak umursamadım ve omuzlarımı dik tutmaya devam ettim. Üzerime attığı, yerleri kusturan güçlü adımları; gözlerimi kısa bir anlığına yutkunmamı sağladı.
Nabzım öyle bir hızda atıyordu ki; bir an için, kalbimin duracağını ve şuracıkta öleceğimi hissettim. "Öyle mi?" Dudaklarına konuk olan, keyiften hallice korkunç bir gülümseme; ciğerlerimi sızım sızım sızlatmıştı. Ap açık ortada kaldığımı, kimsesiz ve kendimsiz olduğumu anladığım ilk an; cesaretimin, beni yapa yalnız, ruhumu çırılçıplak bıraktığını hissettim. Karşımda dağı andıran heybeti, zihin bulandıran korkunçluğu ve uçsuz bucaksız gibi görünen gücüyle duran bir adamın; benim aciz ve cılız bedenime neler yapabileceğini, saniyeler bir zehir gibi damarlarıma karıştığında, yapboz parçaları misali yerine oturtmaya başlamıştım.
"İzmiray," dedi yarım bir nefesle beraber. "Sen benim hayatımı mı sikeceksin?" Alayla gülümseyerek, bir kaç adım daha attığında; aklıma yerleşen kaçma planlarını harekete geçirmek istedim sadece.
Ateşi, gözlerine yaşam kuran bir nutuk olmuştu. Ona baktım, bana baktı ve beni yaktı. Nefes almayı denedim ancak; her ne kadar ondan korkmadığımı dile getirsem de, şuan kalbime yer edinenin bir korku olduğunu hissettim.
Yakacaktı. Nabızlarımla, benliğimle, nefeslerimle; bedenime yerleştirdiği o ateşini, tohumladığı bir toprak misali kül edecekti.
