"Yalvarmaksa." Ağırca yutkundu. "Yalvarıyorum." Göz bebekleri çektiğim acıların hüznünü taşıyorken, kıvranan siyah irisleri koyu karalığını kaybetmiş gibiydi. Acı çekiyordu. "İzmiray'ım ol, Karan'ın İzmiray'ı ol." Sert ve gür sesi işkencelerle boğuş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Korkuyla çarpan savunmasız kalbim, karanlığıylauvuzlarımı titreten bu şeytana karşı gelemeyecekti. O kandan güçlenen, kanın verdiği hazla hayatta kalan bir canavardı. O, benim ecelimi getirmek için yaratılmış, cımasız ürkünçlüğe sahip olan tek şeytandı."
İzmiray Maraz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4. Bölüm: KANLANMIŞ GÜÇ.
Secrets - Nomyn, Angelicca.
Bol yorum atmalı okumalar diliyorum.. Ha bir de.. 🖤!
&
1 hafta sonra.
Her şeyin, bitişi. Her bitişin, başlangıcı.
"Uyanmadı mı?" Kulaklarıma dolan yabancıların sesini işittiğimde, suskun bir dünyanın içinden yeni çıkmış gibi, sesleri algılamaya çalıştı zihnim. Ne ara ve nasıl duymaya başladığımı kestiremediğim için bir an duraksadım. Sesler boğuk boğuk geliyor, kafamı darma duman olmuş bir halde hissederken bu sesleri bile zar zor algılayabiliyordum.
Ruhum varlığını hissettiremiyorken beynime, kalp atışlarımın hiçliğine odaklandım.
Neler oluyordu?
Gözlerimi zorlanarak, ıstırap verici bir acıyla yavaş yavaş açtım. Görüş açım buğulandığı için henüz net bir şekilde göremedim hiçbir şeyi. İçimde sadece, ait olduğum yerde olmadığım hissi vardı.
Boşlukta gibiydim.
Canım olabildiğince yanıyorken zihnimin neden bu denli bulanık olduğunu çözmeye çalışmak yormaya başlamıştı aklımı. Sanki fazlasıyla çok acı çekiyordum ancak neden acı çektiğimi de bilmiyordum. Bu hislerin neden arsızca kalbime doğduğunu, neden zihnim yapayalnız kalmış, bedeniminsekayıpmış gibi boşlukta olduğunu anlayamıyordum. Gibi değil, boşluktaydım. Boşlukta sürükleniyor, suskun bir şehrin mızraklanmış sokaklarına değen gözlerim kesiliyordu. Sisli bir havada, ıssız bir ormanda kaba ağaçların arasında kaybolmuş gibi hissediyordum. Ağaçlar büyük, heybetli ve iriyken yüzeyleri karanlığa rağmen kanı anımsatıyor gibi ürkütüyorduuzuvlarımı. Bu sadece his bile değildi sanki. Bu gerçekti. Ruhum oraya aitmiş gibiydi, o kanlı ağaçlara, mızrak dolu sokaklara. Bedenim hiç bilmediği yerlerde, kaybolmaya müsaitce tutsak tutuluyormuş gibiydi.
