30 Days to fall (ON-GOING)

Day 13:

Kapalaran.

We're currently waiting outside kay direct, he said kaya na naman daw n'yang maglakad at mag film kaya sasama na ito ngayon sa lakad. We tried to convinced him to get some rest para makapag ipon ng lakas for his fast recovery pero tumanggi naman s'ya.

"Let's go." salubong neto sa'min.

"Ate you sure kaya mona?" tanong ko.

"Oo, don't worry about me I can take care of my self. And we should focus more on the film ilang araw na tayo dito, hindi manlang tayo nakakakalahati ng videos." he said.

Well, okay. If he say so.

Napadaan kami sa isang malaking tent sa labas ng park, ngayon lang namin ito napansin mukhang bago since dati noong pumunta kami dito wala ito.

"Kapalaran." rinig kong basa ni Fritz, it's written in hangul kaya na curious ako kung paano n'ya 'yon nabasa with a Google translate nor dictionary in his hands.

"How did you -" hindi kona natuloy ang tanong ko nang pumasok sila ni Director sa loob.

"Wag n'yo ko iwan." habol ko.

Nang makapasok kami, we saw ang old lady wearing a scarft oh her head. Ang daming nakasabit na ginto sa kamay neto, maging ang hikaw na suot neto ay kumikislap.

Hindi gaano kadilim sa loob, isa lang ang ilaw sa taas at banda ng matanda. Pinaupo neto kami sa unahan.

Hiningi neto ang kamay ni Fritz at sinunod ang akin. Pagkatapos neto at saka nagsalita ang matanda.

"useungja." aniya habang nakangiti ito sa'kin. Hindi ko maintindihan. Maging si Fritz ay mukhang nalito rin sa sinabi ng matanda. Tumayo na kami, mag aabot na ng bayad si Direct or nang ibalik ito ng matanda. Hindi ata tumatanggap.

Lumabas na kami, I shivered when feel the air touched my skin. Nakakapanibago as the same time nakakapanghinayang. Dagdag overthink saakin yung sinabi ng matanda.

Tulad ng nakasanayan, we film a while day. Kunwari naglalandian, kahit wala naman talagang kami.

Umupo muna kami sa park since malapit ito sa distenation namin.

"Hey." rinig kong tawag ni Fritz.

"Huh?"

"Kinakausap ka ni Direk." aniya.

"Uh, sure." sagot ko. Hindi ko naman narinig sinabi ni Direk dahil tulala ako.

"Anong sure? Tinatanong n'ya if ever na may chance pa daw ba na ligawan kita, papayag kaba?" saad ni Fritz na kinagulat ko.

"Huh, hindi. Hindi sa ganun, hindi ko kasi narinig sinabi ni Direk kaya nag agree nalang ako. I don't like that idea." paliwanag ko na kinatawa naman nila.

Ano problema nila? nagpapaliwanag lang naman ako.

"Chill ka lang Vanessa, biro lang 'yon. Wala talagang sinabi si Direk." saad ni Fritz that made me glare at him.

"Tulala ka kasi." dagdag ni Direk.

"Iniisip mo yung sinabi ng matanda kanina?"

Hindi ako nakasagot, he got me.

"She said you're gonna win." usal ni Fritz.

"Huh, what do you mean?" paninigurado ko, baka kasi mali ang pagkakaintindi ko sa sinabi n'ya.

"She said, you're gonna win this game." pang uulit neto.

"Omg, seryoso?" tanong ko.

"Oo."

"Weh, paano mo nasabi?"

"It's up to you kung naniniwala ka o hindi."

Here it is, umaasa nananaman ako. Dagdag overthink yung sinabi ni Fritz. I don't know if he's bluffing or what pero that made me happy a bit. Nagkaroon ako ng lakas ng loob para ipagpatuloy pa ang film.

"Tara na." aya ko sakanila.

"Saan?" they both looked at me with a confused face.

"Mag film na tayo."

"Teka, pagod pa ako." reply ni Direk.

"Maupo ka nga muna, ten minutes pa." aniya.

Kaya umupo ulit ako at nag hintay.

"Motivate?" rinig kong saad ni Fritz.

"Medyo, sinabi mo kasi." I replied.

He just look away, I saw a glimpse of smile as he look from afar. I guess that made him think in a positive way too kahit alam n'yang mananalo ako.

Pero bakit? I very much expect na malulungkot s'ya with in sa sinabi ng matanda. Pero how the hello is he still able to put a smile on his face?

He even said na he has to win this game to make his dad proud, to show him what he got. Na kaya n'yang mag handle at maging mature. All of those things bigla nalang hindi ko makita sakanya.

Ayoko naman mag isip ng kung ano ano, but did he really want to join the game because of his father or because of me? Does he really care about winning or just feel satisfied while being with me? Minahal naba n'ya ako?

The audacity of me to think like that, he doesn't even loved me before, ngayon pa kaya?

"Hey, Fritz." tawag ko rito.

"Yeah." as he turn his attention to me.

"Did you really cheat on me?" I guess that question caught him off guard, nagulat s'ya. Even me I was surprise sa kung ano ang lumabas sa bibig ko.

"Uh, never mind." napansin kong nahirapan s'ya sa pagsagot. Kaya binaliwala kona lang.

As expected, it's just a one simple question pero hindi n'ya masagot. Ano pa nga ba iniexpect ko. His reaction is the whole answer from that question.

That's a good things he didn't answer, siguro mas masakit 'yon pag narinig ko galing mismo sakanya. It's been a long time pero pag naaalala ko bumibigat ang dibdib ko, it's still hurt.

Masakit parin, that time I did call him just to para batiin s'ya. Our third aniversary. I quickly greet him as soon as he picked up the call, pero iba ang bumati saakin pabalik.

"He's tired. Napagod sa ginawa namin." saad nung babae sa call na kinaguho ng mundo ko. I was really lost that time. Halos mawala ako sa sarili ko, hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Kung ano ang iisipin ko. Tanda ko lang iyak lang ako ng iyak nun, ilang araw wala sa sarili. Blaming myself, questioning my self kung ano ang pagkukulang ko.

Natigil ako kakaisip nang tawagin ako ni Direk.

"Baneh!" rinig ko, nang marealize ko na nasa malayo na pala sila naglalakad habang nakaupo parin ako dito at tulala.

Agad na akong humabol, hindi ko manlang napansin tumulo pala luha ko sa naalala ko.

I wipe my tears and fixed my self saka sumunod na.

End of Day 13.

×××
Author's Note;
Sorry sa late update mga vebs, nabusy ako last week sa school. Kaya ngayon ko lang ulit nagawa. But, anyways thank you so much for reading this story, I really appreciate for giving your time to reading this. Lol, sorry ulit. See u ulit sa next update, i'll try to make it asap. >_<