THE PRETTIEST CHAKA

THE PRETTIEST CHAKA 20

I would like to dedicate this chapter to Maila Jasmin Almagro for adding TPC to her reading list and for becoming an avid reader of the story. I also wanna thank her for her beautiful comments about the story. And oh, she is for #TeamJacob! Aye! Aye! #JaRinaShipper she is. :) Thanks, Mai!

CHAPTER 20

Mabilis na itinakbo sa ospital si Rina at agad na dinala sa emergency room upang malapatan agad ng lunas.

At nasa labas ng Emergency Room at matiyagang naghihintay sina Jacob, Thomas at Raymart. Bakas sa mukha ni Jacob ang pagkagulat at pag-aalala. Hindi siya mapakali sa sitwasyon niya. Uupo tapos tatayo tsaka maglalakad.

Marahil ay hindi pa rin makapaniwala si Jacob at labis na naguguluhan ang utak niya sa nangyari kay Rina. He sighed at umupong muli then ran his through his hair and clammed his mouth.

Samantalang si Thomas naman ay nanatiling kalmado at halos walang bakas ng anumang pag-aalala ang masisilayan sa kanyang mukha ngunit kahit ganun ay biglang kumunot ang kanyang noo at nagsalubong ang kanyang mga kilay. May malalim na iniisip ang binata sa mga oras na iyon.

Habang si Raymart naman ay hindi rin mapakali. He was biting his nail habang bakas rin sa kanyang mukha ang labis na pag-aalala dahil sa nangyari sa kanyang kaibigan. Nanatili silang tatlong naka-upo habang paminsan-minsa ay sumisilip sila sa malaking pintuan ng Emergency Room. Pare-pareho silang naghihintay sa paglabas ng doktor sa kung ano ang maaaring kalagayan at kahihinatnan ni Rina.

"It could have happened to me. Sa akin dapat mangyari yun. Ako dapat ang nasa ER ngayon." Jacob blurted out.

"Wag mong sisihin ang sarili mo, Jacob." Sabi ni Thomas.

"Eh ang damot-damot kasi ng babaeng yun. Nadisgrasya tuloy." Jacob said and squinted his eyes at the thought of Rina not wanting him eat her muffins.

Hindi mawala-wala sa isip ni Jacob ang mga nangyari kay Rina. Saksi siya kung paano halos nahirapang huminga ang dalaga at nung may tumulong dugo sa kanyang bibig at tuluyan na nga itong mawalan ng malay ay labis ang pagkataranta ng binata kung kaya'y binuhat niya agad si Rina at wala nang inaksayang oras at agad na dinala sa ospital.

"I can't believe this!" Jacob said at tumayo. "Bakit ang tagal ng doktor? Kanina pa tayo dito ah. Hindi pa ba siya lalabas?" Sabi ni Jacob habang naka-arko ang kanyang mga kilay. Kanina pa siya naiinip at kinakabahan.

"Umupo ka na, Jacob. Just calm down. Hindi makakatulong kung mag-pa-panic ka diyan. Alam ng mga doktor ang ginagawa nila. Let's just wait." Thomas said while crossing his arms.

Jacob glanced at his brother then nodded and decided to seat again next to Thomas. He sighed. "Ang tagaaaaaaal." Sabi ni Jacob then shook his knees.

"Eh kung alam ko lang pala na delikado ang muffins na yun eh sana di ko nalang binigay sa kanya. Nakaka-guilty tuloy." Sabi ni Raymart.

"You gave it to her?" Jacob asked, eyes widened in surprise.

Raymart nodded. "Oo. I mean hindi sa ganun. Hindi talaga sa akin galing yun. Sabi ni Mimi, may nag-deliver lang daw at pinapabigay daw kay Rina." He explained.

"At sino naman nagbigay nun sa kanya?" Tanong ni Jacob habang nakakunot ang noo.

Nagkibit-balikat si Raymart. "Hindi ko rin alam eh."

"Next time, sisiguruhin niyong kilala niyo yung mga taong magbibigay sa inyo ng pagkain. Hindi yung basta-basta nalang kayong magtitiwala sa kung sinu-sino. Marami nang hindi mapagkakatiwalaan sa panahon ngayon." Thomas said matter-of-factly while crossing his arms and legs. He was so calm and very self-composed even in this time of distress.