THE PRETTIEST CHAKA

THE PRETTIEST CHAKA 17

CHAPTER 17 #ThePrettyRina

rina

Ipinikit ko nalang ang aking mga mata dahil kahit tumakbo man ako o ilagan ang paparating na truck ay masasagasaan pa rin ako nito. Diyos ko. Kayo na po ang bahala sa akin.

And when I closed my eyes, I heard Thomas scream my name. Katapusan ko na. Then a tear fell. Tumulo ang luha ko dahil ito na ang oras ng pagkabura ko sa mundong ito. I just prepared myself for the impact but I felt my arm was being grabbed by someone. I just gasped at the action and I was still closing my eyes till I felt I was being wrapped by someone's body.

His both hands holding me tight and I could feel his tensed muscles and his heartbeat throbbing so loud. Then I started to slowly open my eyes. And there he was, wrapping me with his arms and it felt so secure and safe... Thomas' arms were like an armour and a shield that protected me from the prospect danger.

I was trying to catch my breath at bakas pa rin sa mukha ko ang trauma. Nanginginig ang buong katawan ko. I am really quivering.

"A-are you okay?" Thomas asked habang habol ang kanyang hininga.

Tumango ako bilang tugon habang hinahabol ko rin ang aking hininga subalit naramdaman ko nalang bigla ang pagtulo ng aking mga luha sa aking pisngi and I was sobbing so hard.

Thomas tried to hush me. "Ssshhh. It's okay Rina. Safe ka na." Sabi niya stroking my back. He wrapped me again around his arms.

"A-akala ko mamamatay na ko. Akala ko katapusan ko na." I said in between sobs tsaka ako kumalas sa mga braso ni Thomas.

"Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko dahil sobra ang pagkagulat ko kanina. Kinakabahan pa rin talaga ko hanggang ngayon." Sabi ko sabay pahid ng aking mga pisngi gamit ang aking mga palad.

"Tahan na." Sabi ni Thomas tsaka hinubad ang kanyang coat tsaka ipinatong sa mga balikat ko.

"Suotin mo muna yan para hindi ka na masyadong lamigin." Sabi niya at inakbayan ako tsaka iginiya papalapit sa kanyang kotse.

Thomas opened the car door of the passenger's seat then he ushered me in climbing inside the car. And when I was seated, he jogged around the car then climbed in.

And when Thomas was behind the steering wheel, he kept silent for a moment while staring the road ahead. Habang sinusubukan ko namang ikalma ang aking sarili na okay na ang lahat... na safe na ako. Grabeh yung nangyari kanina.

At nang maging kalmado na ako ay tinitigan ko si Thomas. Nakita ko ang paghigpit ng kapit niya sa manibela ng kotse. Kumunot din ang kanyang noo tsaka nagsalubong ang mga kilay nito. Anong iniisip ni Thomas? Tsaka ko lang namalayan ang pagbitiw niya ng malalim na buntong-hininga.

"Muntik ka na dun kanina." He said then glanced at me. "Okay ka na ba?" Tanong niya sa akin nang magkasalubong ulit ang mga kilay.

Tumango ako then sighed. "O-oo. Pero kinakabahan pa rin ako pero mawawala din ito. Natrauma lang ako sa nangyari kanina." I said and forced a smile.

Tumango lang si Thomas sa sinabi ko tsaka nagsalita ako ulit. "Thomas, s-salamat pala kanina."

"Wala yun." Sabi niya without a ghost of smile on his face then he swallowed before he started the engine.

Habang nasa biyahe ay tahimik lang kami pareho ni Thomas at dire-diretso lang ang biyahe namin dahil hindi naman masyadong matraffic.

*******

I just rested my head on the headrest at naalala ko na second chance ko na pala yun. Una ay noong matrap ako sa nasusunog na supermarket tapos kanina muntik na akong masagasaan.