A Hundred Billion Worth

Kabanata 52

Kabanata 52

Shut

This will be my last shot. Anong gagawin ko sa huling lugar ng Illegalhood? The Underground Field is waiting for my arrival and this will be the death of me.

Betrayed? I don't feel anything except the cold breeze of the night. I'm numb and dumb.

Codrus always do this to me. Sanay na ako sa mga galawan niyang 'yan, sa huli ay babalik din naman siya sa'kin.

Pero paano kung ito na talaga ang huli? Paano kung hindi na talaga siya babalik? Am I going to make myself believe that everything was just a nightmare?

May isinuot sila sa'kin. A black blindfold but they removed my hoodie kaya ang tanging suot ko na lang ngayon ay ang kulay itim kong sports bra with my dark jeans. Hindi nila pinalampas ang mga sapatos ko, they removed it and I'm walking with my bare feet, the ice cold ground almost freeze it. May nakahawak sa magkabilang braso ko kaya imposible akong matalisod o mawalan ng balanse.

"Bilisan mo ang paglalakad," marahas akong hinila ng lalaking mahigpit na nakahawak sa braso ko. 'Yong tipong halos madurog na ang mga buto ko sa sobrang higpit.

Halos tatlong oras din ang biyahe but I didn't saw the direction to go where in this fucked up place I am. Nakablindfold nga ako.

Ngumiwi ako nang naramdaman ko ang lupang tinatapakan ko.

Putik. Maputik ang daan. Oo nga pala, umulan kanina.

Ilang metro na ang nalakad ko hanggang sa isang sementong daan na ang nilalakaran ko.

I feel awful but I don't pity myself. This is all my fault why I'm in danger. I admit, I'm vulnerable at this moment but that won't stop me from finding a way to get away from these guys.

Gusto kong maparito sa Underground Field upang maghanap ng sagot at hindi ang makulong or worse, mamatay.

"Bitch! Ano ba? Ayusin mo nga ang paglalakad mo! Nadudumihan mo ang sapatos ko!" reklamo ng lalaking hindi ko sinasadyang natapakan ang kanyang sapatos.

Kasalanan ko na ngayon? Kung alisin kaya nila itong takip sa mga mata ko para malaman ko na kung saan ako aapak.

Gago.

Hindi lang display 'yang utak mo, bobo, gumagana rin 'yan minsan.

Hindi ako nagsalita. Kung magsasalita pa kasi ako, baka puro bobo, walang utak o hindi nag-iisip lang ang masabi ko. Ayoko pa namang makasakit ng damdamin. At least nasali sila sa tatlong uri ng pag-iisip ng tao. Advance mag-isip, slow mag-isip at hindi nag-iisip. I prefer the latter for them.

Naramdaman kong hindi na magaspang na semento ang tinatapakan ko ngayon. It's a tiled clean floor, yeah, masasabi kong malinis kahit hindi ko nakikita kasi ramdam ko ang mga putik mula sa aking paa na bumabakas sa nakakadulas na sahig.

"Chix to pre, sayang naman kung papatayin agad nila 'di ba?"

Palihim akong napangisi sa sinabi ng lalaki sa likuran ko.

Maya't maya ay naramdaman kong bumababa na pala kami ng hagdan. Kung hindi lang sila nakahawak sa magkabilang braso ko ay baka kanina pa ako nagpagulong-gulong sa hagdan.

Ramdam ko ang lalaking nakahawak sa braso ko ang kanyang kamay na patuloy at sinasadyang sumasagi sa gilid na bahagi ng breasts ko. Shit. Nakakainis, nakasuot lang kasi ako ng sports bra kaya binabastos ako ng mga pesteng 'to.

This will be a great advantage for me.

"Ano? Sa quarters muna natin bago itapon sa selda niya?"

Ba't may selda? Ano ba talaga ang Underground Field? Kulungan?