BaşkA

-6-

Multimedya Kayra.
Bölüm şarkısı Bruno Mars grenade

İçimde ki korkunun haddi hesabı yoktu. Nefesim kesiliyor, akciğerlerim oksijensizlikten acımaya başlamıştı. Nefes almamayı bu kadar uzun zaman yapmamak burun damarlarımı çatlatmış olmalı ki burnumdan bir sıvının aktığını hissediyordum. Korkudan saatlerdir yerimden kımıldayamamuş kapının önünde,  dizlerimi göğsüme çekip oturmuştum.
Ağlamaktan yanan gözlerimden artuk yaş akmıyordu. Olanlara, onun beni bulmasına hala anlam veremiyordum. Yaşadığım herşey gözlerimin önüne gelmişti artçı depremler gibi hıçkırıklarım ara ara artarak devam ediyordu. Yerimden kalkmaya çalışıp içeri geçmeyi denedim ama bedenim bana itaat etmiyordu, dizlerim beni taşınmaz olmuştu.
Saatler geçtikçe havanın soğukluğu artmış, site gittikçe sessizliğe görülüyordu ve hala bedenim tüm çaresizliğiyle hareketsiz duruyordu.

Çantamda ki telefonumun titremesiyle yerimden sıçradım, varlığını çoktan unuttuğum telefonu ararken içimdeki korku biraz olsun kaybolmuyordu. Ekranda ki bilinmeyen numarayı görmemle korkum daha da arttı. Açmakla açmamak arasında kaldığım dakikalar boyunca telefon çalmayı devam etti.

"Alo?" dedim ürkek ve çatallayan sesimle.

"Kayra? İyi misin sesin neden öyle geliyor?" dedi, karşımda ki sesi duymamla içimde ki korku sanki uçup gitmişti. Duyduğum sesin beni bu kadar rahatlatmasına inanamamıştım.

"Aras.." dedim yutkunarak.  "Korkuyorum,  ç-çok kötü şeyler olacak. Geldi Aras, o artık burda. " dememle tuttuğum gözyaşlarım akmaya başladı.

" Hemen geliyorum,  sakın sakın o telefonu kapatma,  şimdi rahatlamaya çalış 2 dakikaya ordayım. " Son sözleri telefondan gelen motor sesiyle karışmış anlaşılmaz olmuştu. Aras'ın sesi sakinleşmemi sağlamıştı ama içimde ki korkuyu azaltamamıştı. Tüm olanları tekrar yaşamak istemiyordum. Hastane odasını,  kendi çığlıklarıma uyandığım geceleri, vücudum dq hissettiğim acıyı...  Karnıma elimi koyunca sanki yara tazeymiş gibi mideme ağrılar girmişti. Annem yokken güçlü durmayı başaramazdım. Olanlar gözümün önüne geldikçe hıçkırıklarım daha da artıyordu. Havanın soğukluğu titrememe neden olurken,  bahçeye gelen range Rover'ın farları yüzümü aydınlattı.
Aras arabanın kapısını çarparak kapatarak endişeli yüzüyle yanıma geldi. Tek bir cümle bile etmedeno kollarını etrafıma sardı. Yüzümü boynuna gömdüm. Arkamızdan gelen sesle korkum yeniden  şiddetlenmişti.
Karanlıkta duyduğum sese anlam verememiştim, birden sitede ki tüm ışıklar söndü.

" Küçüğüm.. Sonunda kavuştuk. Kim bu şerefsiz. "dedi hiç değişmeyen sesiyle kim olduğunu tanımam uzun sürmedi, zifiri karanlıkta onu göremiyordum sadece elimi tutan Aras vardı.

"Kimsin lan sen? Ne istiyorsun Kayradan." dedi Aras hırlayan sesiyle,  Umutun kahkahasından anladığım umrunda değildi Arasın dedikleri. Arasın boynuna daha sarıldım.

"Sana neyim varsa verdim ve sen çöpe attın Kayra. Bu zamana kadar tek istediğim bana sevgini vermendi. Ama sen beni değil onu seçtin. O iğrenç insanların eline bırakıp beni o piç için terk ettin. Senin için herşeyi yapardım.
Anladın? Bütün bu acıları senin için çekerdim.
Beni sevdiğini söyledin. Yalancının tekisin çünkü asla,ama asla sevmedin." demesiyle Boynumda hissettiğim el çırpınmama neden oldu. Söylediği cümleler beynimde yankılanırken nefes almam gittikçe daha da zorlaşıyordu. Üstümde hissettiğim hafiflikle yumruk seslerini duymam bir oldu. Arasın tuttuğum elleri çoktan gitmişti. Korkum bedenimi ele geçirmişti.

"Aras." diye çığlığımla yumruk sesleri kesildi.
"Gitme,  bırakma beni.  Bırak gitsin." dedim çatallayan sesimle. Bir kaç küfür savurduktan sonra kollarının arasına aldı. Sert göğsüne başımı yaslamamla hıçkırıklarımın artması bir oldu. Kucağına alarak saçlarımla oynamaya başladı.