yara / kagehina

1

  "Her şey için çok geç Tobio..."
Sinirliydim. Hinata'ya çok sinirliydim. Bana bunu nasıl yapabilirdi? 6 yıllık sevgilisine bunu nasıl yapabilirdi?

    "Shoyo... Saçmalıyorsun. Brezilya işi nereden çıktı ve... Her şeyi geçtim sırf bu yüzden benden neden ayrılıyorsun?"

    "Tobio, böyle olması lazım... Özür dilerim."

     "Neyin vicdan azabını çekiyorsun şu an? Özür dileme, açıklama yap!" Sinirliydim ama daha çok paramparça. Ağlıyordum, o da ağlıyordu.

     "Bak sevgili sevgilim, belki bir gün yine buluşuruz. Lakin buraya kadar. Bu sana son sevgilim diyişim. Lütfen beni anla." Dedi. Dediği her şey anlamsız geliyordu.

    "Shoyo kafan yerinde değil sanırım, lütfen kendine gel! Orada Oikawa var diye mi gidiyorsun anlamıyorum. Biliyorum, orada voleybol kariyerini daha iyi geliştirebilirsin ama beni ardında bırakarak bunu yapmaya gönlün nasıl el verdi? Şu hayatım boyunca tek sevgilim sendin ve öyle olacaksın... Lütfen, lütfen yapma..." Boğazım düğümlendi.

     "Kageyama, benim senden ve bu ülkeden uzaklaşmam lazım. Cidden kararıma saygı duy. Seni yarı yolda bırakıp, bencillik ettiğimi biliyorum ama affet. Belki bir gün sevgilim?"

      O bunları derken ben hiçbir şey diyemedim. Gidene kal dedim ve dilimde tüy bitti. Sadece kapıyı açıp taksiye binişini izledim. Elinde valizi, beni terk etmişti. Biricik sevgilisini terk etmişti. Her gün, her sabah yaralarımı seven ve onlara gülümseyen Shoyo artık o yaraların sebebiydi. Aklımı kaçırmış gibiydim. Yere çöktüm. Ve her yer karardı. Korku, endişe, terk edilmişlik. Hepsi yeterince kötü hissettiriyordu. Acıyı iliklerime kadar hissettim.

     Ah sevgilim, beni ilk ve son defa üzdün.
  

Bu da böyle bir giriş olsun bakalım.