Barely Captivated

Chapter 2

Chapter 2

Hindi ko alam kung paano ako nakarating dito sa harap ng pinto ng classroom ko. Lutang ako simula no'ng nakita ko ang pangalan ko at pangalan n'ya na nasa iisang section.

Or might that be something I'm simply perceiving in my head? Baka sa sobrang pagkapraning ko kanina ay namali ako ng basa ng pangalan.

Alright. Siguro nga ay namali ako ng basa.

I took one step forward when I already calm myself. Pumasok ako sa room at inilibot ang paningin ko.

Malayong malayo ito sa ibang room. Hindi katulad sa ordinaryong room na nadaanan ko kanina na nagkakagulo dahil sa pagpili ng mga upuan nila. Sa amin naman ay kabaliktaran. Tahimik ang lahat na pumunta sa mga upuan dahil may mga pangalan ang armchair ng bawat isa.

Lahat ay bago. Bagong pintura, bagong board, bagong chairs, at bagong. . . seatmate.

I don't know what the reason is, but my heart clenched as i see his name on that chair that supposed to be my seatmate. Parang dinadaga ang dibdib ko at kumakalabog. Kailangan ko na talaga mag pasalamin!

Dumiretso ako sa upuan ko at inayos ang gamit ko. Nag suot ako ng headphone at inilabas ang libro na hindi ko pa nababasa para naman maibsan ang kaba na nararamdaman ko. Actually, I have no idea where that feeling came from.

At the same time I opened my book, I felt as if someone dropped a bag on the chair next to me. Naramdaman kong umupo din s'ya.

Marahil ay ito na ang seatmate ko.

Hindi ko na muna siya pinansin at inopen ang highlighter ko na iba't ibang kulay. I started to highlights the quotes from the story. Lahat ng mga sinasabi ng male lead at female lead na tumatatak sa akin at kinikilig ako ay hina-highlight ko. Simula palang... I can sense from this book that it would hurt me. Pero gusto ko naman saktan ang sarili ko kaya why not continuing it?

It is preferable to shed tears for fictional characters than to waste them on the wrong people in life's real-life situations.

Umiingay na ang paligid. Kaya iniligpit ko na ang mga gamit ko nang hindi tumitingin sa kahit sino.

I felt those eyes watching me while I was arranging my things. So i immediately turn my gaze who's I felt looking at me. And with that, i caught off guard.

He pretended shock when our eyes touch each other. "Hi, seatmate."

Tabingi ang ngiti ko bilang sagot. Hindi ko nga alam kung bakit pa ako ngumiti.

"H-hello?" it sounded like a question. Still at shock. "Katabi kita?

Hindi nga ako namamalikmata!

Naalala ko na naman ang pinag gagagawa namin nung bata kami. Hindi n'ya ba maalala? Kasi hindi man lang bumabakas sa ekspresyon n'ya na nahihiya s'ya o naaakward-an sa pag uusap naming dalawa.

Only his brows answered me. Tumaas ang dalawang makapal niyang kilay na itim na itim at ang ganda ng korte bilang sagot sa tanong ko. Pag tapos ay bumaling na ang tingin n'ya sa harap. Para naman akong aso na sumunod sa tingin n'ya at doon ko namalayan na may teacher na pala.

I pouted. Kung makataas ng kilay sa akin ay parang hindi siya nanligaw noon. Paano s'ya nakakaakto ng normal gayong ako ay hindi makalma?!

Wala sa sariling napatayo ako mula sa kinauupuan. Binati ko ang teacher na nasa harap dahilan para makarinig ako ng mahinang tawanan.

"Siveria.. I think you're still asleep. Kanina pa ako nandito at binati n'yo na ako kanina pa." She gave a small laugh.

Huh?