Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---♡---
"Ben niye bu kadar salağım?!"
Yastıkla kendimi boğma çabam başarısız olunca bu sefer de odamda volta atmaya başlamıştım.
O malum mesajı atalı, kafeden ayrılalı, eve geleli ve telefonumun kapalı kalması üzerinden saatler geçmişti lakin ben cesaret edip telefonumu açamıyordum. Sanki mesajıma öyle karşılık vermişti ki beni hayatından reddetmiş, hatta benden nefret ettiğini söylüyordu. Şu an tam da bunun tribindeydim. Sadece kendi kendime.
"Eğer on dakika içinde annem odama gelirse telefonu açacağım." Telefonum karşımda yine kendi kendime girdiğim iddia ile duvardaki saate bakmıştım. Annem kaderimde büyük rol oynayacaktı lakin bunun farkında değildi.
Bir dakika.
Beş dakika.
Sekiz dakika.
"Neva." Sesini duydum ilk önce. "Meyve getirdim sana." Odamın kapısında elindeki meyve tabağı ile annemi görmemle yerimden sıçramıştım. Saate o kadar odaklanmıştım ki geldiğinden bi haberdim.
"Anne niye iki dakika sonra gelmedin ki?" Yanına gittim meyve tabağını almak için. İri kirazlar moralimi düzeltmeye yardımcı olabilirdi. "Kaderimin üzerinde nasıl bir etkide bulunduğunun farkında olsaydın kesinlikle iki dakika sonra gelirdin." Tabağı alıp masamın üzerine koyduğumda annem anlamayarak bakıyordu yüzüme. Bu haline gülüp yanağından öptüm. Benim canım annem, kalbi şeker annem.
"O zaman gidip iki dakika sonra yine geleyim ben?" Yanağımdan öperek bana karşılık verdiğinde içimdeki heyecanı dizginlemeye çalışıp başımı iki yana salladım. Vücudum soğumaya başlamıştı bile. Eğer mesajıma karşılık verdiyse onu görmeden donarak ölmek istemiyordum.
"Yok anne saol. Kirazlar için de teşekkür ederim." El sallayarak odamdan uğurladığımda kapımı kapatıp kilitlemiştim.
"Afiyet olsun. Zekana yarar inşallah."
Kirazlarla birlikte yatağıma geçtiğimde daha fazla vakit kaybetmeden telefonumu açmıştım. Aşk cesaret isterdi. Ve benim şu anlık gösterebileceğim max cesarette buydu. Şifremi girip interneti açtığımda kirazlardan birini ağzıma atmıştım.
Bildirim.
Bir yeni mesaj.
Bana atılan bir mesaj.
Onun tarafından bana yazılan birkaç kelime.
Ağzımdaki kirazı hemen bitirip derin nefesler almaya başlamıştım. Ya da çabalamıştım. Ahmak kalbim kasılırken bunu umursamadım ve yaz ayında buz kesilen parmaklarımla bana gönderilen mesajın üzerine tıkladım.
