SOKAĞIMIN YABANCISI

ꕤ O N B İ R ꕤ

Sevgiyle kalın.

|oy vermeyi unutmayın|

Her insanın evi çatı ve duvarlardan ibaret miydi? Bir bedeni ev olarak göremez miydik? Ömür zeytinleri bakışırken tek düşündüğü İlyastı. Annesinin kahvaltı çağrısıyla İlyası Ferite bırakıp eve dönmüştü.

"Yeter Ömür, seni akıl hastanesine yatırmamı istiyorsan direk söyle." Emine tabağıyla bakışan kızına sitem etti.

"Ne diyorsun anne?"

"Zeytine neden gülümsüyorsun diyorum?" Diye sorduğunda Ömür yüzündeki gülümsemeyi sildi. "Anlatacak mısın bana?"

"Neyi anlatayım sultanım?"

"Seni hem bu kadar üzüp hem bu kadar mutlu eden adamı."

Ömür çay dolu kupasını avuç içlerine aldı. Dirseklerini masaya dayayıp bir kaç yudum aldı. "Nereden biliyoruz adam olduğunu?"

"Kadın mı?" Emine kaşlarını çattı. "Soruma cevap ver."

"Aşık oldum." Eminenin ağzındaki su boğazına kaçarken öksürmeye başladı. "Helal anne helal."

"Dur bi dakika yanlış mı anladım, sen aşık oldun?" Öksürüklerinin izin verdiği kadar kurduğu cümleyle Ömür başını salladı. "Hayatta inanmam."

Ömür omuz silkti. "Sen bilirsin."

"Emine sultan." Kapıdaki beliren bedenle ikiside arkasına döndü. Emine gördüğü bedenle ayaklanırken Ömür öylece baka kaldı.

"İlyas oğlum, hoşgeldin." Dedi Emine İlyasa sarılırken. Ömür annesinin görmediğine emin olunca ağzını oynatarak İlyasa burada ne yaptığını sordu. "Sen otur ben sana bir tabak getireyim. Sonra da burada ne aradığını söylersin."

Ene mutfağa giderken İlyas masaya, Ömürün yanına oturdu.

"Napıyorsun İlyas?" Dedi Ömür kaşlarını çatarak.

"Sana da günaydın güzelim. Annene bizi söylemeye geldim."

"Dalga geçiyorsun herhalde."

"Gayet ciddiyim."

Ömür annesini kontrol edip geri İlyasa döndü. "Bunun iyi bir fikir olmadığını sana dün söylemiştim." Dedi Ömür inatla.

"Bende sana söyleyeceğimi söylemiştim Ömür. Neyi gizliyoruz? Abine de söyletmiyorsun zaten. Gizli saklı bana göre değil bu işler."

"Keyfimden mi söylemiyorum İlyas. İzin ver önce birbirimizi bir tanıyalım. Sonra kime söylemek istersen söyleriz."

"Haklısın ama gizli saklı yaşamak bana göre değil." İlyas yan dönüp Ömürün gözlerine baktı. "Yoksa benden emin değil misin?"

Ömür dudaklarını araladığında Eminenin gelmesiyle önüne döndü. Bazen hislerinden emin olmayabiliyordu. Ama İlyastan emindi. Belki de hayatında ilk defa bu kadar emindi. Ama kimse bilmeden onunla biraz daha vakit geçirmek istiyordu.

"Al bakalım." Emine Ömürün karşısına oturdu. "İstediğin başka bir şey varsa çekinme söyle."

"Çekinmem." Dedi İlyas.

"Hangi rüzgar attı seni buraya?" Dedi Emine masada ellerini birleştirirken.

"Bir arkadaşın yanıma uğradım. Gelmişken seni görmeden gitmek istemedim."

"İyi yapmışsın oğlum." Emine bir süre kafasını eğen kızının suratına baktı. Sonra tekrar İlyasa döndü. "Daha sabah annenle konuştuk. Yeğenin evleniyormuş. E darısı size."