მოკლედ უკვე ორი დღეა საავადმყოფოში ვაგდივარ. ამ ორი დღის მანძილზე არავინ არ მომშორებია გვერდიდან. ვცდილობდი რომ როგორმე გამეგდო სახლებში რათა დაესვენათ მაგრამ მკაცრი უარი ავირტყი. მართალია ცოტა მტკიოდა მაჯები და მექავებო კიდეც მაგრამ ექიმმა მკაცრად გამაფრთხილა არ შევხებოდი. რადგან კვლავ ვაიხსნებოდა წრილობა. ირაკლი თავზე დამფოფინებდა და აბეზარი ძმიდან მზრუნველ ძმიკოზე გადაინაცვლა. რაც უჩვეულო იყო მისი მხრიდან. ლაშა კი ცდილობდა დავემშვიდებინე და ჩემს გამხნევებას ცდილობდა. ვაჩეს რაც შეეხება სულ მებუსებოდა და მეწუწუნებოდა. ვიცოდი მისი ბავშვური ხასიათი და ისიც კარგად ვიცოდი რომ კვლავ ეშინოდა იგივე არ განმეორებულიყო. გოგოებმა ფილმები და ნოუთბუქი დააძრეს და ასე განვლეთ ორი დღე ფილმების მარათონში.
ახლა კი სახლში გამწერეს. ირაკლიმ დაიჩემა რომ თბილისში უნდა წავსულიყავი მასთან. ხოლო ვაჩე არ მისვებდა და არ უნდოდა ჩემი თბილისში წასვლა. საბოლოოდ ასე შევჯერდით რომ ჩემს წინ ბინას იქირავებდა და იქ იქნებოდა. როგორც ყოველთვის ჩემს გვერდით. საბუთების გადმოტანა დაიწყო ჩემს უნივერსიტეტში. დედას და მამას რაც შეეხება მათ არაფერი იციან თორემ გაშვებაზე კი არა სახლიდანაც არ გამასუნინებდნენ.
- ანგელოზო არ გთხოვ არ დაიზინო მალე ჩავალთ სახლში. - მბობს ლაშა და მაღვიძებს.
- დამაძინე სანამ კარგ ხასიათზე ვარ. - ვამბობ და ლაშას მხარზე თავს კარგას ვდებ.
- ქალბატონო ნიტა არ გაბედო ძილი თორემ მანქანიდან გადაგსვავ. - საჭესტან მჯდარმა ჯრაკლიმ მკაცრად გამომედა.
- ვაჩე უთხარი ამას რამე რა. - ვამვბობ და წუწუნს ვიწყებ. ვაჩემ გამიღიმა და ლოყები დამიწელა.
- კვკავ პატარა ნიტუნი ხარ - ამბობს და იღიმის.
- ჩემი ლოყები კვატო. - ამოვიწუწუნე და მის ცხვირს დავქაჩე.
- გოგო ყვავს არ დამამსგავსო რა. - ამოიყუყუნა და ამაზე გამეცინა.
YOU ARE READING
გაიღიმე ანგელოზები არ ტირიან!(დასრულებული)
Actionგოგონა ვიდეოს უყურებდა და ტიროდა. მონატრებულ სახეს აკვირდებოდა და მის ყოველივე სიტყვას გულმოდგინედ უსმენდა. - მშვიდობით ჩემო ანგელოზო. ვიცი რომ ახლა ტირიხარ. გაიღიმე ანგელოზები არ ტირიან! - ეს ბოლო სიტყვები გაიგონა ნიტამ და ვიდეოც დამთავრდა.
